Artık kendi vicdanlarımızın mahkumuyuz

Gazze’de çocuklar merakla gökyüzüne bakıyor. Yukarıda, kuş sürüsü gibi bir şeyler süzülüyor. Bunlar kuş değil, ölüm habercisi kağıtlar. İsrail ordusu, uçaklardan Arapça yazılmış bildiriler atıyor. Kağıtlarda “Ölmek istemiyorsanız bir saat içinde bu bölgeyi boşaltın, her yeri bombalayacağız.” yazıyor.
Çocuklar, henüz okul çağında olmadıkları için o kağıtlarda ne yazdığını okuyamıyor. Ama hepsi ölümün ne demek olduğunu iyi biliyor.
Bizler çocuklarımıza anaokulu müsamerelerinde bile ölümü göstermezken, bizler yavrularımızı -bırakın ölümü- ölüm düşüncesinden bile sakınırken…
Gazze’nin daha yeni yürümeye başlamış bebekleri, geceleri ölümle uyuyup sabahları ölümle uyanıyor. 
Gazzeli anneler, babalar bizlerin dert ettiği şeylerin pek çoğundan habersizler. Çünkü onların gerçek ve kesin bir derdi var: “Ne yapsak da çocuk yarın ölmese? Ne yapsak da yavrumuzu koruyabilsek? Ne yapsak da fazladan bir gün daha onu sağ salim görebilsek? Ne yapsak da yavrumuzun parçalamış, buz kesmiş bedenine sarılıp ağlamak zorunda kalmasak?” Gazzeli çocuğun nasıl bir ümidi var acaba hayattan? Sorsak birine mesela, “büyüyünce ne olacaksın” diye, ne cevap verir acaba? Çocuk bu, her durumda bir hayal kuruyordur mutlaka. Gazzeli çocuk, yüksek ihtimal, bir gün sonrayı görebilmenin, bir gece aç uyumamanın, anasını babasını kaybetmemenin hayali kuruyor. 
Biraz sıkıştırsak, “hadi ama güzel günler gelecek sen de başka bir şey hayal et, doktor ol, öğretmen ol, at yarışçısı veya hemşire ol” desek… Gülümser mi, aklına bir şey gelir mi? Yoksa sadece basitçe yüzümüze mi tükürür dersiniz? Bizde kelimeler bitti.
Bizde nefes bitti. Bizde takat bitti. Her gün bu zulmü, bu soysuzluğu görmekten insanlığımızdan utanır olduk. Acı öyle yayıldı ki dünyaya, şimdi milyarlarca çaresiz, zavallı ruh halinde geziniyoruz yeryüzünde… 
Ne güzel değil mi? Dünyada bu acıyı tam kalbinde hisseden ne çok insan var…. Ama kalp yetmiyor işte....