Kendinle Başın Dertte

Bazı gün darılıyorsun, bazı gün barışıyorsun. Bazı gün de kaybolup hasrete karışıyorsun. Bir mahcup halin var arkadaşlarının önünde. Uzun zamandır tükürdüğün ne varsa yalıyorsun. Bir gün bir hasret şarkısı dilinde, gözyaşlarınla yıkıyorsun geceleri. Başka gün bir nefret çığlığıyla çatlatıyorsun komşu camları. Büyük konuştuğun yerlerde boynun bükük dolaşıyorsun. Sorunlarını, onları üreten kafanla çözemiyorsun çünkü. Çözemezsin de... Bu huzursuzluğunun kaynağı sensin.  Mutlu olmayı öylesine uzaklarda arıyorsun ki yanıbaşında göremiyorsun. El ele olmanın huzuru yok gözünde. Beraber uyumayı öyle bir kanıksamışsın ki belki de yalnız uykular düşlüyorsun. Koskoca sevgiyi unufak edip, ufacık yoksunlukları devleştirip bu hayatına yaptığın kaçıncı sabotaj? Sonra elinin altında bir oyuncak ayıyla geceleri sabah ediyorsun. Dikkat ettin mi hep başkaları suçlu hayatında. Nasıl oluyor da bütün kötü insanlar sana denk geliyor? El birliğiyle canını dört bir yerinden yakıyorlar. Ne kadar mükemmel olduğunu ancak arkadaşların fark ediyor. Hep saklandığın yerden vuruyorlar sana. Oysa sen ne kadar basit şeylerle mutlu olabiliyorsun (!?) Gelecek, planlarından geçilmiyor. Bir haftasonu Paris’e başka haftasonu Amsterdam’a gitmek istiyorsun. Sonra bir pazarı hiç yataktan çıkmadan geçirmek gibi sadeliğinden geçilmeyen bir huzur tasarlıyorsun, olmuyor. O restoran senin, bu restoran benim geziyorsun. Çoğu zaman o da yetmiyor, gecenin geç saatlerini görebileceğin barlarda alıyorsun soluğu. Kendi uykularından çalıp eğlenmeye yatırıyorsun. Dışarıdan bakanlar için dünyanın en çok eğlenen insanısın hatta. Ama gözlerin öyle söylemiyor. Basit yalanlara endekslemişsin gül...