Kül

Yazın desteği çekilince arkalarından teker teker kimsesiz bir boşluğa yuvarlanır insanlar. Denizle, sıcakla, eğlenceyle sıvanmış yalnızlıklar tokat gibi çarpar suratına herkesin. Toplu taşımaların hınca hınç kalabalığında perçinlenir bu tek başınalıklar. Kimseye benzememe duygusu ön izlemesini sonbaharda sunar gözlerine insanın. Umutların ağaçlardan bir bir dökülmeye başladığı mevsimdir bu. Düşündükçe derinleşir çaresizlik. İçinden çıkılmaz bir hal alır hayat. Dinmeyen yağmurlarda boş bakar uzaklara gözler. Hiç gelmeyecek birilerini bekler gibi cılız bir umudu her yüzde görürsün. Yaşamanın rölantisidir bu ışık. Ancak son nefesi verince yiter. Hayatın tek başınalığını kabul ettirmektir aslında Tanrı’nın bütün gayesi. İnsanın kendi kendine yetebilmeyi öğrenmesidir. Ama zor gelir bu hepimize. Çünkü birlikten doğan kuvvetin itici gücü, biraz
düşünme ve çokça konuşma yeteneği olan canlıları tembelleştirmiştir. Hatırla; başına ufacık bir şey gelse gözlerin hemen bir sevdiğini arar. Mutlu olduğunda bile mutlu olmanın kendisiyle yetinmezsin. Elin derhal telefona gider. Anlata anlata bitiremezsin. Herkes sen mutlu oldun diye mutlu olsun istersin. Ya da sen üzüldüysen, seni seven herkesin yüküne omuz vermesini beklersin. Kalabalık olma
ihtiyacının sebebini aklından geçirmeden yaparsın bunu. Oysa her duygunun geçici olduğunu sen de çok iyi bilirsin. Mutluyken, yitirme kaygısı kemirir içini. Canın yanıyorken, ne zaman biteceğini sorgulamaktan derinleşir yaran. Yani yaşadığın hiçbir durum gerçek mutluluğu kapına getirmez. Bunu da adın gibi bilirsin. Yaslanacak bir omuz arayışın belki de sırf bu yüzdendir. Görüyorsun, dış etkenlere iştahla bağlanmış bir ruh haliyle zor yaşanıyor b...