Zor ki ne zor...

Kayınpe-derim Em. Büyükelçi Faik Zihni Akdur, Arnavutluk’ta doğmuş. (Flaşe)
Balkanlar’ın hali malum.
Aile Selanik’e göçmüş.
Liseyi orada bitirmiş.

Selanik’teki diğer Müslümanlarla birlikte İstanbul’a gelmişler.
Göçün dramını yol boyunca yaşayanlardan.
Sonra Dışişleri Bakanlığı’na -kendi deyimiyle- “intisap etmiş.”
Fransa’da Hariciye memuruyken Sorbonne Hukuk Fakültesi’ni bitirmiş.
Pek çok Avrupa ülkesinde ve bu bağlamda savaş yılları boyunca Moskova’da büyükelçiymiş.
Dönemin ünlü Dışişleri Bakanı Molotof’un sabaha karşı çağırıp “Rusya’nın tehditlerini bildirdiğini” anlatırdı. Abdülnasır Mısır’ıyla Türkiye ilişkilerinin netameli olduğu yıllarda da Kahire Büyükelçisi’ydi.
Son görevi de Paris Büyükelçiliği’ydi.
Anılarını zevkle dinlerdim.
Diplomatlar bulundukları ülkelerde temsil ettikleri devletin ve milletin avukatlarıdır. Faik Zihni Akdur bu misyonu yarım yüzyıla yakın süre inançla sürdürmüştür.
Atatürk ve İsmet İnönü hayranıydı.
“Onların, bağımsız Türkiye Cumhuriyeti’ni kurmuş olmasını tarihin akışını değiştiren ulvi bir millet hizmeti olduğunu” söylerdi.
Konuşmalarını genellikle şu cümleyle noktalardı:
“Allah kimseyi vatansız koymasın. ‘Vatansızlık (haymatlos)’ yaşanabilecek en ağır durumdur. Atatürk’ün sayesinde bağımsız vatanımız oldu. İkinci Dünya Savaşı’nda İsmet Paşa da (İnönü) harikulade dış politikasıyla Alman ya da karşıtı Rusya’nın işgalini önledi, Türkiye’nin bağımsızlığını sürdürmeye muvaffak oldu.”
Bu söylemi beynime ve yüreğime kazınmıştır.
Bağımsız Türkiye birinci önceliğim ve tutkumdur.
Eşim Canan, o da büyükelçilik yapmış olan kardeşi Doğan Akdur ile ablaları çocukluklarından itibaren babalarından sık sık bu söylemi dinleyerek büyümüşlerdir. İçselleştir-mişlerdir.