Bir şeyler olacak!

Zor olması bir kenara, takımın ve oyuncu grubunun durumu değerlendirildiğinden "imkansız düğmesine" de basılan maçtı. Benfica'nın oyun ve kalite geleneği bir tarafa, buna karşı koyup, kafa tutacak potansiyel de görünmüyordu.
İlk 45 bittiğinde tüm bu ön yargılarımız, doğru oyun ve iyi mücadele ile rafa kalktı. 3 bin 200 ayrılan biletten sadece 100 tanesini satabildi Fenerbahçe yönetimi. Gerisini iade etti. Halbuki Fenerbahçe'yi Benfica'ya rakip yapan lig ikinciliğini getiren bu inatçı oyun karakteri ve taktik disiplindi.
Cocu bunun farkında olarak oynattı maçı. Orta sahada özellikle adam adamayı seçerek ceza alanına etkili pas gelmesini de önlemeye çalıştı. Kalabalığın içinde kaybolan atak hamlelerine, topu rakip sahaya taşıyacak pas organizasyonuyla cevap veremediler.
Veriler ilk yarıda "yüzde 73" diyor Fenerbahçe'nin pas ortalamasına. Türkçesi ; "Rezalet"... Topu almışlar, rakibe vermişler ve yeniden peşinde kopmuşlar yani. Bunu tersine çevirecek hamle, orta saha kalitesi. Ama bir bakıyorsunuz, en büyük beklentin olan oyuncular; Giuliano veya Valbuena top kayıplarının, hataların sahipleri.
Benfica'nın beklenen baskısının "Her an gol olabilir" sinyalleri vermesi de bu yüzden. İleriye top taşıyamadıkları gibi, ayaklarındakini de hemen kaybettiler. Buna rağmen yedikleri gol bile neredeyse "pozisyon" sayılmayacak enstantaneydi.
Bu maçın İstanbul etabında, herkesin kalbinde ve aklında "eleriz" umuduyla gelmesinin tek göstergesi de takımın direncinden, isteğinden vazgeçmeden oynaması. Luz Stadı'ndan bu kadar teslim olunan maçta, bu sonuçla çıkmak net başarıdır.
Geriye düşmeden önce Mehmet Ekici, sonrasında ise Soldado hamleleri de bize Cocu'nun yenilgiyi kabul etmeyen yapısını gösteriyor. Oyunu değil ama oyuncuyu değiştirerek, bir şans varsa bunu yakalamak istedi.
Bir hafta sonra Kadıköy'de, Lizbon'daki 100 gönül vermişin üstüne, 40 bin "inanmış" eklenecek. O gün; bir şeyler olacak...