Şüphe ve nur

Şüphe insanın günlük hayatında vardır.
Kimisi hep şüpheli yaşar, kimi şüpheden rahatsızdır.
Geçen gün bir akrabamız telefon etti:
“Şüphe insanı nura kavuşturur.”

Ne demek bu, gel de anlat.”
Bak dedi manasını bırak da, şüphe üzerine sana bir fıkra anlatayım.”
Herkesin kafasında bir soru işareti: Ne olacak?
Bir sürü şey olacağı kesinkes belli ama sıraya koymak güç...
Ama gündemin hangi sırasında olduğu belli olmayan bir madde var ki o doğru galiba...
“- Hani sen de şüphelisin.
- Öyle! Şüphe insanı nura kavuşturur! demişler.
- Şüphe dedin de, aklıma bir hikâye geldi.
- Tam hikâye dinlenecek günler ya, anlat bakalım:
Adam sevgilisinden şüpheleniyormuş. Bu kadın bana ihanet ediyor diyormuş, ama bir türlü suçüstü yapamıyormuş. Birini tavsiye etmişler.
- Hiç merak etme! Bana zehir hafiye derler. Bir haftaya varmaz sana raporu getiririm.
Aradan bir hafta geçmiş, hafiyeden bir haber yok.
- Yahu ne oldu?
- Takipteyim!
On beş gün geçmiş, hafiyeden yine haber yok:
- Ne oldu bizim iş?
- Takipteyim.
Hafiye bir ayın sonunda çıkagelmiş:
- Tamam, o iş!
- Nasıl tamam?
- Anlatayım da dinle!
- Aman anlat!