Ahmet Hamdi Tanpınar’dan altını çizdiğim satırlar...

Niçin, gün dediğimiz şey, bazen tahammül edemeyeceğimiz kadar uzar?
(SAHNENİN DIŞINDAKİLER)

*** En büyük meselemiz budur; mazi ile nerede ve nasıl bağlanacağız; hepimiz bir şuur ve benlik buhranının çocuklarıyız, hepimiz Hamlet'ten daha keskin bir "olmak veya olmamak" davası içinde yaşıyoruz. (BEŞ ŞEHİR) *** Bu korku değildi, acı değildi. Ancak kendisine ihanet eden insanların duyacağı bir azaptı. (SAATLERİ AYARLAMA ENSTİTÜSÜ) *** Halk hayatın kendisidir. Hem manzarası, hem tek kaynağıdır.
Halkı hem sever, hem tadarım.
Bazen bir fikir kadar güzel, bazen tabiat kadar haşindir. Orada her şey büyük ölçüdedir. Çok defa büyük denizler gibi susar. Fakat konuşacağı ağzı bulunca da... ( HUZUR ) *** Ah kelimeler, isimler ve onlara inanmanın saadeti... (SAATLERİ AYARLAMA ENSTİTÜSÜ) *** Doğrusu istenirse, Tanzimat'tan beri yetişenlerin çoğunda hemen her hareket, gürültülü veya sessiz bir istifa, kendi kendini inkarla sona erer.
Yahut şahsiyet tam bir dargınlık veya kısır bir şüphede kendisini tüketir. (YAŞADIĞIM GİBİ) *** Oğlum Behçet... Sen bir medeniyetin iflası nedir bilir misin? (...) Cahilsin; okur, öğrenirsin. Gerisin; ilerlersin. Adam yok; yetiştirirsin.
Paran yok; kazanırsın. Her şeyin bir çaresi vardır. Fakat insan bozuldu mu, bunun çaresi yoktur.
(MAHUR BESTE) *** Bütün hayat üstüme yığılmış gibiydi.
Hayat, insanındı.
Fakat insan, ya Rabbim insan ne kadar zayıftı. Kime dokunmak istesem, kuru bir dal gibi elimde kalıyordu.
(SAHNENİN DIŞINDAKİLER) *** İnsan dikkatlidir. Dikkati nisbetinde büyüktür. Kuvvetlidir.
Çünkü dikkat bize, eşyanın ve kendimizin kapılarını açar.
(YAŞADIĞIM GİBİ) *** Ben insanı seviyorum. Onun şartlarıyla dövüşme kudretini seviyorum.
Kaderini bile bile hayatı yüklenmesini, o cesareti seviyorum.
Hangimiz yıldızlı bir gecede kainatı bütün ağırlığıyla sırtımızda taşımayız. (HUZUR) *** Sabır, insanoğlunun tek kalesidir.
(SAATLERİ AYARLAMA ENSTİTÜSÜ) *** Fakat Mümtaz o yaz, insan ruhunu olduğundan çok hür sanıyordu.
Her an kendimize sahip olabileceğimize inanıyordu. Bu demektir ki, hayatın gafiliydi. ( HUZUR)