Baharı ıskaladık mı?

"Hiçbir şeye bağlayamıyorum. Takdir-i ilahi. Kaza oldu. Beni arabadan çıkartıp bir kenara yatırdılar. O vakit, insan çeşitli düşünceler geçirir zihninden. Birincisi, ben bahar mevsimini çok severim. Biz cemre durumlarına baktığımız için, eyvah dedim içimden; baharı bu yıl ıskaladık."
İlk okuduğum andan beri bu sözler aklımdan çıkmaz.
Rahmetli Aydın Menderes'in sözleri. Yaşamının son on beş yılında felçli kalmasına yol açan 15 Mart 1996'da geçirdiği trafik kazasını Hülya Okur'a böyle anlatmıştı. (bkz. Ölmeden Az Önce, Bilgi Yayınevi.)
Malum, derin üzüntüler içinde büyümüş bir insan Aydın Menderes...
Dünyadan çok kalbine bağlanarak ayakta kalabilmiş biri...
Kaldı ki, mart ayının Menderes ailesinde ayrı bir yarası var. İki ağabeyi de mart ayında dünya hayatından ayrılmış.
Belli ki, yine de tabiatın uyanışıyla arası açılmamış; yaşadığı üzüntülere yanıp baharın güzelliklerine sırtını dönmemiş, dönememiş!

***
Yok! Şimdi bunları okuduktan sonra şunun şurasında ne kaldı, birkaç gün, önümüz yaz; biz varlığını tam idrak edemeden bahar çekip gidecek diye dertlenmeyin.
Şu şehirli hayatımızda...
Bu mevsimin çoğu zaman haziran ortalarına kadar sürdüğünü fısıldayacak nineler pek kalmadı, biliyorum.
Ama takvimin neresinden tutup baharı yakalasak, kazanç sayılmalı.
Üç gün ya da üç hafta daha, fark etmez.
Zaten tabiat bizim takvimlerimizi dinlemiyor ki!
***
Şu satırları kır kahvesi gibi bir yerde yazıyorum ve arkamdan "haydi sırtına montunu al, üşüyeceksin" diyen tatlı bir rüzgâr esiyor.
Sanırsın, nisan ayındayız.
Sabah balkonumdaki dereotu ve nane fidelerine baktım. Onlar da baharın daha süreceğini söyler gibiydiler.
E niye yazdım bunları?
Hatırlatmak için işte! Unuttuysanız diye, kıyısından, ucundan, sonundan baharı yakalamalı diye...