Pazar notları: Çok samimi biçimde samimiyetsiziz!

"İçten biridir" diyorlar, neye yarar? İçinde hep haset, hırs, hınç var.

Etrafını kırıp geçiren dobralık yüceltiliyor. Neymiş? İçtenlikmiş! Oysa ne ilgisi var! İçtenlik aynı zamanda "içli" bir şeydir; o ince, kırılgan çizgiyi bilir, özen gösterir.

Ya samimiyet? "İçtenliği uyduramadık ama samimiyet bana uyar" mı diyorsunuz. Peki, bir bakalım... "Samim" bir şeyin en iç kısmı, özü, merkezidir... Şimdi söyleyin; özüne sadık kalamayanın samimiyeti mümkün mü? İçi boşaltılmış bir dünyada içtenlik ne arar? İç içeliği içtenlik; pervasızlığı samimiyet sanarak nereye kadar?

Çok samimi biçimde samimiyetsiziz: Yalanların değiş tokuşuna samimiyet diyoruz.

İnsan bir başkasını severse, yalansız sever. Fakat insanın kendini yalansız sevmesi git gide zorlaşıyor. Her geçen gün bizi gerçekten sevilecek insanlardan biri olmaktan çıkartıyor sanki!

Bedeni hırpalayan zamandır, yüzü hırpalayan hatıralar.

Mahzun yüzleri masum sanmak... Zarif bir yanılgı.

"Yeni olsun, ille de yenilik olsun" hevesi beni her zaman hüzünlendirir. Çünkü bu aynı zamanda değer bilmezliktir. İyi ve güzel olan eskir mi hiç!

Suyun güzelliği... Suya iştah değil, özlem duyarız. Ayrılık da öyledir ya, susuzluktan dilin damağın kurumasıdır. Fuzuli değil miydi, ayrılık hararetini "Susuzum bir kez bu sahrada,menüm çün ara su" diye anlatan?

Gel de Ivan Illich'i hatırlama şimdi... Dallas'ta yapılan dev bir kanalizasyon atıklarını suya dönüştürme tesisinin açılış konuşmasında dinleyicilerini şoka uğratmıştı. Şöyle demişti Illich: "Bu sıvı kimyasal olarak H2O olsa da suyla ilgisi yok. "Sonra evine döndüğünde o kısacık fakat çok anlamlı kitabı yazmıştı: "Unutuşun Suları." Doğru! Vaftizin, abdestin, arınmanın ve kutsamanın "su"yunu unuttuk çoktandır. Su arıtmıyor artık, arıtılıyor!