Şarkılar söylemek, şiirler okumak... Bir tuhaf!

Dünya gaza basmış sol şeritten nereye gittiğini bilmeden gidiyor...
Memleketin hali belli...
Yazılacak, tartışacak, dertlenecek çok şey var.
Ama insanız işte!
Bütün bunlar bir yana...
Bir yanımız gelincik tarlalarını özlüyor; öte yanımız Yuşa Tepesi'nde dalmış gitmiş.
O halde nicedir açmayı düşündüğüm konuyu bugün açayım...

Bazen ya şarkılar, türküler olmasaydı diye düşünürüm...
Yani aşk mesela...
Şarkılarda, türkülerde hüküm sürüp bizi etkisi altına almasaydı...
Dilimize takılmasalar, aklımızda dolanmasalardı...
Böyle hesaplar kitaplar içinde, böyle "hizaya girmiş" bir hayata tahammül edebilir miydik?
Kurumuş çeşmeler gibiyiz.
Ama şarkılar sağ olsun, suyun serinliğini, pırıltılı berraklığını, şırıltısını hatırlıyoruz.
Bütün benliğimizi esir almış gelecek projeleri ve endişeleri birden çekip gidiyor; bir bakıyoruz ki, "yüreğimizde kor sürgün" özlemler varmış meğer, şarkıcıyla birlikte mırıldanıyoruz.
İyi bu, hiç yoktan iyi...
Fakat bazen basbayağı aldatmaca!

Bunun bir de edebiyatseverler ve "okumuş çocuklar"la ilgili bir yansıması var.
Son zamanlarda beni rahatsız eden bir şey...
Olay şu...
Biraz da sosyal medya etkisiyle güzel bir şiiri ve güzel bir iki dizeyi "müsekkin" olarak algılamaya başladık gibi geliyor bana.
Şehrin betonundan şikâyet eden bir dize bizi bir iki saniyeliğine köyümüze götürüyor sanki.