Gecenin şarkısı...

Sonsuzluğun acısı nasıl çekilir, hüznün insanı kahreden durağanlığı nasıl geçiştirilir bilir misiniz? Derin gölgelerdeki zaman bir tuhaf yalnızlıktır mevsimlerin ortasında kaldığınızda...
İşte o saatler acılar duyarsınız yüreğinizde; bir heyecan ve ardından fırtınadır gelen...
Bir ses işitirsiniz hüznün şairinden...
“Gecenin şarkısı senin olsun ben istemem...” Anlatılmak istenen bir gülün serüvenidir belki, ölümle başlayan...
Birden her şey derinlerde bir orman...
Böylece suyun dibindeki de yalnızlık...
Gözlerinizi kapatırsınız, bir şeyleri boşaltırsınız içinizden...
Öpüşlere gömülür o anda evren...
Wolfgang Borchert’den Turgut Uyar’a; Valeri Petrov’dan Cemal Süreya’ya dek uzanan sevdanın yarım kalmış izleridir aranan...
Koyu karanlığın içinden küçük bir yıldız gibi fırlayan kimdi hiç düşünmemiş, Afyon Garı’nda küçük kızı hiç anımsamamıştık.
Yoksa elimizde bir erik dalı mı vardı, kan yerine su mu akıyordu damarlarımızda farkında değildik... Bir yalnızlık içinde mutluluk bekleyenler çoğunluktaydı; bilinçle kırılmış sevdalar çok uzaklardaydı...
Şimdi tam sırasıydı Turgut Uyar gibi seslenmenin:
“yazı orda geçirdik kışa gerek kalmadı
safça acemice şarkılar söylendi oyunlar oynandı
sözde sevinç haline getirildi yıllanmış hüzünler
aşklar unutuldu ve bazılarına yeniden başlandı