Aşk özgürlük müdür yoksa bağımlılık mı...

Esintili, yağmurlu bir gecenin içinde hıçkırığımız, benim, sizin boğazınıza düğümlü bir sızıntı gibi belki...  Belki zamanın kıvrımları içinde biraz dalgın, utangaç.  Bir anlık bir susku, eski olan sevdayı anımsatıyor...  Esmer bir yalnızlık, hüzün, acı!  Yazılmış ama gönderilmemiş mektuplar, Mario Luzi’nin şiirleri, rüzgârda kavrulan ırmaklar gibi akıp giderken, eksik olan aşkı yakalamaya çalışıyor kadınlar, erkekler.  Bir ses, soluk...  Dizeler ilkyazın yağmurlu gecesinde yıldızlar gibi kayıp gidiyor avuçlarımızın içinden...  “Yaşamak ve güneş belleksiz... İç içe gökle, uzak hasat arttığına sürgünü yaşamak bize kalandır hâlâ, parmaklarımız çoktan buza tutuklu...”  Yazgının bir anlamı var aslında...  Mor bulutlarda dolaşan sevda, aşk, sevgi denizin üzerinde akşamın yıldızlarıyla oynaşırken “ruhu üşüyen kadınlar”ın cılız erkek sofralarında dolaşmalarının ne denli anlamsız olduğunu bir kez daha anlıyorlar.  Çiçekler, ağaçlar yapraklarını sallayarak uykuya dalıyor.  Tam o sırada, bir kadın ve bir erkek aşk ve sevgi üzerine konuşuyor...  Kadın, erkeğin omuzuna koyarken başını usulca sesleniyor:  “Düşlerin o ağırlaşmış dünyasında / Birlikte çekiyoruz içimize havayı / İçimizde ölüyor dış dünya / Ve biliyor beni tepeden tırnağa/ Dönüyor, gidecekmiş gibi, / Yarı kuş, yarı hayvan./ Rüzgâr kalıyor yamaçta/ Aşk her şey/ Aşk bildiğin ne varsa.”  Güzel anılar eşliğinde Platoncu Eros ve Modern Eros tartışmaya başlıyor aşkı...  Aşkın özünü sorgulamak yerine, cinselliğin özü sorgulanıyor...  Kim haklı kim haksız dünden bugüne, pek anlaşılmıyor.