Bol ‘kaşarlı’ cehalet...

İnsan hayatının, kayıpların önemsenmediği bir dönemden geçerken ister istemez şu soru aklınıza geliyor: 
“Bu gidişin sonu nereye varacak?” 
Ölümden öte ne var insan hayatında... 
Şehit cenazeleri, kayıp çocuklar, viran evler, yoksulluk. 
On binlerce asker kimi zaman ölümün kıyısında, kimi zaman içinde... 
Onların anaları, babaları, kardeşleri, eşleri, çocukları var. 
Hayatın kendi akışı içinde adaletsizliği umutsuzlukla yan yana koyduğunuzda, acıları zamanın içine yaydığınızda aklınız karışıyor. 
Düşünüyorsunuz uzun uzun... 
Çözüm süreci, barış, kardeşlik derken nereye geldiğimizi; kin, nefret duygularının neden bu denli arttığını, kör terörün nasıl tırmandığını anlamakta zorluk çekersiniz. 
PKK terörüyle mücadele ederken, IŞİD belasının Ortadoğu’da nasıl filizlendiğini, kimlerin destek verdiğini, emperyalizmin Büyük Ortadoğu Projesi’nin hayata geçirilmesi için köktendincilerle nasıl pazarlık ettiklerini anlarsınız. 
Elbet birden değil... 
Suriye’yi Irak’laştıran zihniyetin Türkiye’yi Suriye’leştirmek istediğini neredeyse iki yıl önce yazmış, Suriye sınırının yabancı devletlerin istihbaratçılarıyla dolup taştığını anlatmıştım... 
Toplum derin bir kaygısızlık içinde olup bitenlerden habersizdi. 
Aslında Reyhanlı katliamı, ardından başlayan süreç, Adıyaman merkezli IŞİD yapılanması, dış ve iç güçler...

***

Kana kan, intikam sarmalında yaşayan toplumlarda demokrasi ve özgürlükler bir yaşam biçimi olmaktan çıkar... 
Şiddet, intikam, nefret duyguları toplumda egemen olur. Kardeş kardeşi öldürür. Mezhep savaşlarıyla yaşanılan topraklar kan gölüne dönüşür... 
Bu yüzden yakın tarihin sayfaları kanlıdır... 
Olan masum insanlara olur! 
Sinsi, Panamalı, örtülü, kutulu mutulu bir sömürü düzeni, din sarmalıyla birlikte gelişir...