Cinnet...

Anılarım beni alıp götürüyor dağların yamaçlarına, derin vadilere bir sonbahar sabahında. 
Bir orman, bir koru; belki bir bahçe... Belki bir çift göz, hafif eğimli bir patika... 
Belki mavi bir rüzgârdır esen bir çığlık; belki bir denizdir konuşan, hayatı anlatan. 
Sabahın aydınlığı gecenin karanlığı. 
Bir çığlık... 
Yıldızların altında yürürken “barış” derken, “savaş” diye geri dönenler, Ankara Garı katliamını neden unutturmak isterler topluma? 
Bu cinnet hali, bu acımasızlık, Güneydoğu’yu kuşatan terör, “Cemaat”, “Hizmet”deyip Fethullah Gülen’i kucaklarken “FETÖ bizi kandırdı” diyen bir zihniyet. 
Ölülerimizin sayısı 30 bin mi, 40 bin mi, kaç olduğunu söyleyin haydi... 
Kanlı pusular, araçlara yüklenen beş ton bomba... 
Aklımız, vicdanımız nerede bizim... 
Kendi halkını katleden bir terör örgütü, kanlı darbe kışkırtması, Suruç’la başlayan süreç, art arda gelen katliamlar. 
Artık yeter! 
Barış isteyenler salt Ankara Garı’nda değil, Ankara’da, İstanbul’da, Gaziantep’te... 
Bizim bir tek umudumuz var... O umut savaş değil, barış... 
Savaş isteyenler katletmeye, öldürmeye, mayınlı tuzak kurmaya, bombalamaya devam ediyor... 
Siviller katlediliyor... 
Kimi zaman AKP’li, kimi zaman HDP’li ya da başka bir partili... 
Etnik, dinsel, mezhepsel, siyasi kimliği, inancı ne olursa olsun ölen siviller, şehit düşenler bizim evlatlarımız. 
Bir cinnet halindeyiz, sansürleyerek, yayın yasakları koyarak biz bu cinnetten kurtulamayız...