Denizi çiz benim için

Çocuklar oynuyor bahçede...
Ellerinde topaçları yok, çemberleri de...
Hiçbiri dört taş oynamayı bile bilmiyor, ‘cambalık’ ya da ‘bilye’ düşlerine girmiyor... Ellerinde oyuncak tabancalarla su fışkırtıyorlar birbirlerine. Sonra koşuşturuyorlar durmadan...
Balkondan onları izliyorum kendi çocukluk maceralarımı anımsayarak. Anadolu kentlerine, kasabalarına yolculuk yapıyorum kimselere haber vermeden...
Bir sevda bulutu gülümsüyor o anda; bir kız yaklaşıyor saçları menekşeli...
Aşkın burukluğu yüreğinde hüzün uçurtmalarını havalandırıyor kızın, bir kaçışın amansız rüzgârında.
Erken aşklar bahçesi güzel bir günle buluşuyor; bahçıvan kırmızı gülleri suluyor, hanımeli gözünü açmış sarı gülücükler savuruyor...
Bir dost eli arıyor adam, Homeros destanında başlayan bir öyküyü kovalıyor genç bir kadın.
Belki de Zeus soyundan kalma aşklarla avunuyor ikisi de...
Ben onu bir sokakta görüyorum, turuncu desenli elbisesiyle. Gözlerini yakalıyorum bir akşamüstü fırtınadan önce.
Ve ben ona diyorum ki:
“Buraya denizi çiziyorsun ya
Kayıkları çiziyorsun geride
Umudu çiz alın yazısını çiz
Ayazı da çiz alın terini de...”
Bakışları mevsim mevsim oluyor, bakışları sanki dağ çiçeklerini suluyor...
Birden koşmaya başlıyor denize doğru.....