Gök mavi mi?..

Sokaklar benim içimdeydi. Sokaklar bir fırtına öncesi sessizliğindeydi...
Gözlerinden bir resim geçti. Gözlerinden kahverengilerin tümü kaçıştı...
Sabah olanca yalnızlığını taşıdı içime. Sabah beni benden koparıp kayboldu...
Dünya kayasının yosunlu yamacı üzerinde, öldürülmek üzere olan bir siyahi ya da ölmek üzere olan bir kuş fark ediyordu beni yalnızca...
Kırmızı bir toprak saksıda oturan bir bitki değişiyordu ben eşikten uzaklaşırken...
Zamanın o bilinmeyen diliminde Adonis’le konuşuyordum, esir pazarlarında onunla birlikte dolaşıyordum...
Canım sıkılıyordu, içimdeki sıkıntı giderek çoğalıyordu... Bir çocuk, serin ağaçlar altında koşturuyor, masmavi gökyüzüne uçurtmalarını salıyordu...
O anda yükselen bir ses, bir uğultu ve benim hiç tükenmek bilmeyen isteklerim beyaz bir sayfanın içine düşüyordu...
Diyordum ki:
“Çocukluğum yeniden yeniden doğuyor ışığın ellerinde aralıksız, adını bilmiyorum ben
ama o ışıktı bana ad veren...”
İçimdeydi benim sokaklar, içimdeydi o büyümeyen çocuk...
Aşk ve düş parantezleri arasına bedenini koyan kadın, kırmızı bir güneşi yakalamaya çalışıyordu...
Ben o gece Prag’da sisler içinde yürürken ülkemin geleceğini düşünüyordum...
Hırs küpüydüm, öfkeliydim...
Yoldan geçen mavi gözlü sarışın kadına Franz Carl Weiskopf’u sordum...