Güle güle Çetin Altan...

Çetin Altan’ı 60’lı yılların başında tanıdım. Tanıştıran Aziz Nesin’in büyük oğlu olan okul arkadaşım Ateş Nesin’di... 
TİP (Türkiye İşçi Partisi) kurulduktan sonra sosyalist hareketin içinde onunla birlikteydik... 
70’li, 80’li yıllarda içki sofralarındaki sohbetlerde kimler yoktu ki! 
İlhan Selçuk, Çetin Altan, Fikret Otyam, Ahmed Arif, Oktay Akbal, Onat Kutlar, Ahmet Piriştina, Behice Boran, İlhami Soysal, Sadun Aren, Rutkay Aziz ilk aklıma gelenler. 
Bizim 68 kuşağı İlhan Selçuk ve Çetin Altan’a çok şey borçludur... 
İlhan Selçuk 2010 yazında, Çetin Altan’ı 5 yıl sonra yağmurlu bir sonbahar sabahında kaybettik. 
Bu yıl önce Cüneyt Arcayürek’i ardından Otyam ve Akbal’ı... 
Bugün yazı günüm değil ama yazmak istedim... 
1965’te TİP milletvekili olarak Meclis’e giren Çetin Altan, kürsüden nasıl seslenmişti: 
“Nâzım Hikmet dünyanın en büyük şairidir!” 
Bir linç kampanyası başlattı gerici-faşist güçler... 
Kana kan intikam duyguları tıpkı bugün yaşadıklarımızın bir benzeriydi... 
Zor yıllardı zor! 
İlhan Selçuk ve Çetin Altan... 
İki dost, arkadaş... 
1980 sonrası yıllarda düşünceleri farklıydı, yolları ayrılmıştı ama birbirleriyle hiç dalaşmadılar, kötü söz söylemediler, bir dost, arkadaş, kardeş olarak kaldılar.