İnsanca, hakça düzen...

2017’nin ilk günü... 
Avuntularımızın gelgitlerinde nice yaşanmışlıkları düşünüyorken kendi kendime soruyorum: 
“Yaşam süreci ötesinde insan her şeyi görebilir mi?” 
Yanıtını yine kendim veriyorum: 
“Böyle bir görüş, insanlığın ve Türkiye’nin geleceğini görmekle eşanlamlıdır ve yaşam ötesi bir değer taşır.” 
İnsan bazen yaşamında çok şeyi göremez... 
İnsan göremez ama her şeyi algılıyor ustalar... 
Fransız Devrimi’ni kim gördü? 
O devrimin içinde yaşayan kuşaklar mı? 
Usta yanıt veriyor: 
“Hiç sanmıyorum...” 
Yaşanan an ve süreç doğruyla gerçek arasındaki ince çizgiyi içerir. 
“An”ı yaşarken sürecin bilincindeysen gerçekten yaşıyorsun demektir; gerçeği bilip de doğruyu seçersen, tam anlamıyla insansın demektir. 
Bu mutluluğun tanımıdır... 
Yeni yılın ilk gününde eski zaman masalları içinde dolaşmak değil, yaşamı kucaklamak için toplumsal barışı gerçekleştirmek gerekir. 
Toplumdaki kutuplaşmayı ortadan kaldırmak için çaba harcamak... 
Kimse insanın, toplumun, ülkenin geleceğine nokta koyamaz; bu bağlamda virgüllerin çokluğuna bakıp mutsuzluğa kapılmak, çağdaş bireye yakışmaz. 
Paylaşım, mutluluğun temel bereketidir... 
Kimi zaman güneş ışınlarıyla yağmur damlaları birlikte toprağa inerken gökkuşağı oluşur. 
Böyle bir görüntü, renklerin kardeşliğinden insanların kardeşliğine doğru akıp giden hayatı oluşturur. 
Güzelliği insan kardeşliğiyle pekiştiririz. 
Umuda yolculuğa çıkarız. 
Bir sanatçı salt kendisi için üretmez, yarattığını paylaşmak isteği, bilincinin derinliğinde yatmaktadır. 
Siyasetçi, ülkesi için vardır, kendi çıkarları için değil. 
Toplumdaki kırılmaları önlemek için çalışır...