İnsanlığın vicdanı kömür karası...

Bodrum’da kıyıya vuran, kumların üzerindeki o minik beden... 
Lacivert şortu, kırmızı gömleğiyle yüzüstü yatan çocuk! 
Dünyayı sarsan, insan yüreğini yakan o fotoğraf gözlerimin önünden gitmiyor üç gündür... 
Suriye’de yaşanan iç savaşı o tek kare fotoğraf tüm çıplaklığıyla ortaya koyuyor... 
Bir bot, içinde Suriyeli mülteciler! 
Çoluk çocuk doluşmuşlar içine! 
Bizim için hiç yabancı olmayan, alıştığımız, Ege sahillerinde gördüğümüz görüntüler... 
Umuda yolculuk! 
Masmavi bir akşamın, güneşin battığı saatlerde; Douglas Dunn’un “Ben sende yaşıyorum, sen bende yaşıyorsun” dediği, bir umut arayışı... 
Bir acının, iç çekişin gölgesinde üstelik! 
Rengârenk düşlerin duvarlara çizildiği, gecenin içinde bir ten ve çiçek kokusuyla denize yakın mağaralara dağıldığı o anda... 
Yaşamın tatlı gürültüsü, ölüm çanları... 
Mor bir menekşenin gözyaşı döktüğü lacivert atlasın üzerimizi örttüğü kaçışın vadilere yansıması gibi... 
Evet o çocuk, ölü bedeniyle tarihe not düşüyor; kıyımların kurbanları arasına geliyor, Kobane’yi anlatıyor sana... 
Sen anlamıyorsun onu... 
Bilmiyorsun Suriye’de yaşananları... 
Ne zaman ki o fotoğrafı görüyorsun ey dünya; sen o zaman insanlık dersi vermeye kalkıyorsun... 
Çocukların gözlerinde yanan o gizi görmek istemedin, yıllardır. 
Acıyı, hüznü, ölümü, akan kanı hep yok saydın!