Kaleminden başka neyi vardı?

Bazen kelimeler yetersiz kalır yazı yazarken. Duygular karmakarışıktır. Gazetede haberi okurken kelimeleri alt alta koyup kendi kendime soruyorum: “Bu acı, bu gözyaşı ne...

Bazen kelimeler yetersiz kalır yazı yazarken.
Duygular karmakarışıktır.
Gazetede haberi okurken kelimeleri alt alta koyup kendi kendime soruyorum:
“Bu acı, bu gözyaşı ne zaman sonlanacak!”
Alçak, hain terör örgütü PKK, 23 yaşındaki Necmettin Yılmaz’ı hayat ağacının dalından kopardı.
Oysa onun umutları vardı, sevdası, aşkı…
Dünyaya bakışı…
Necmettin’i eli kanlı PKK terörü vurdu…
Geride yaslı bir anne, baba, bir sevgili, yarınları için yüreğinde taşıdığı umutlar...
Baba Hamit Yılmaz Hürriyet’ten Gülden Aydın’a anlatıyordu, teröre kurban giden gencecik bir öğretmen olan oğlu Necmettin’in öyküsünü.
Şimdi ben onun öyküsünü bir köşe yazısına sığdırırken, elim ayağım titriyor.
Kelimeler yetmiyor, tümceler birbirine karışıyor.
Hamit Yılmaz diyorki:
“Ülkemizdeki bu ateşin bir an önce söndürülmesini istiyorum. Kimin elinde güç varsa elini taşın altına koysun.
Anaların, babaların yürekleri yanıyor.
Neden oluyor bu terör?
Benim çocuğumu öldürenleri ne Kürt ne Türk sıfatına koyabiliyorum. Rabbim ne yaratmış diye utanıyorum.
Benim oğlum vatanına, bayrağına bağlıydı. Elinde kaleminden başka neyi vardı oğlumun? Amacı o bölgenin çocuklarının eğitim seviyelerini yükseltip ekmek sahibi yapmaktı. Bu ateş bizi değil ülkemizi yakıyor.”