Kan kırmızı bir gül açıyor yüreğimde...

Kurşun güneş altında çürüyen ağaç, bir eylül sabahında gülümseyen çocuk, değişimlere yüz tutmuş soluk, aydınlığın habercisi midir?
Buz mavisi kesilmiş gökyüzünde bir kadının ansızın kaçışıdır, terk edilişinin öyküsüdür delice tutku bedenimizi sardığı saatlerde...
Aylardan eylüldür güzelim, eski günlerden kalan bir sevdayı anımsatır!..
Meltemini dolduran kokulardır sevgilim, loş uçurumlarda aynı gizin iki sesli ağzında buluşan kelimeler!..
Taksim’de Gümüşsuyu’na doğru yürürken kör teröre kurban giden yirmi üç yaşındaki Amanda Rigg, Yannis Ritsos’un türküsünü söylüyordu, eski zaman saatlerinin çaldığı akşamüstlerinde...
Göklere inanırdım eskiden;
ama sen denizlerin derinliğini gösterdin bana;
ölü kentleri, unutulmuş ormanları, boğulmuş gürültüleriyle...
Kekikten ve kararmış taştan o eller için bir çığlığın unutulmuş, yapayalnız akşamlarda!..
Sevgilim, çocuğum, karım!..
Gün gün büyüyen sevincim!..
Aşk ve düş parantezleri arasında gözlerini, saçlarını, bedenlerini koyan kadınlar, bak kırmızı bir güneşi yakalamaya çalışıyorlar!..
Sence nedir hüzün haydi söyle; yüklü gergin dallar umudun ve umutsuzluğun resmini çizmek mi?
Kıraç bir toprakta, kül olmuş kentlerde, yoksulluğun boy verdiği topraklarda bebekler ölüyor açlıktan!..