Katliamlar günlüğü...

Sağır, eski bir pişmanlık, anlamsız ayıp gibi boş sözlerin arkasına sığınıyor, kesik çığlıklar çaresizliği inatçılığa dönüştürüyor... 
Ölümlerle yatıyor, ölümlerle kalkıyoruz. 
Bu acı, bu kin, bu hüzün, bu nefret! 
Güneşin güzel ezgisinden, iki çekiç gibi bedenini döven günleri anımsamak istemiyorum. 
Geniş bir zaman dilimi içinde bir haykırış, bir çığlık geliyor aklıma: 
“Güzellik bir başka geceye saklar köklerini ve bir başka günde yeniden doğar!” 
Tam bu sırada kendimle yüzleşmek istiyorum... 
Biz kendimizle ne zaman barışıp art arda gelen ölümlere, katliamlara karşı çıkacağız? 
Biz ne zaman IŞİD için “eli kanlı katiller” diyerek alanları doldurup “terör nereden gelirse gelsin bir insanlık suçudur” diyerek tüm terör örgütleri lanetleyeceğiz? 
Biz ne zaman PKK’ye karşı Kürt, Türk, Laz, Çerkez, Süryani... 
Etnik, mezhepsel kimliğimiz ne olursa olsun, “yeter artık akan kan dursun” diye yeri göğü inleteceğiz? 
Biz ne zaman her Kürt yurttaşımızı “potansiyel terörist” olarak görüp kentleri kuşatıpevleri harabeye çevirmekten vazgeçip vicdanımızın sesini dinleyeceğiz? 
Hiçbir dönem yapmadık bunları... 
1980 öncesi de yapmadık, 90 sonrası da.
Faili meçhul cinayetler, aydınlarımızın, yazarlarımızın, gençlerimizin katledilmesi... 
Madımak, Kahramanmaraş, Suruç, Diyarbakır, Gaziantep, Reyhanlı, Ankara,İstanbul katliamları. 
Evet, biz ne zaman yüzleşeceğiz, ne zaman düşünmeye başlayacağız? 
Bunca kayıp, bunca şehit, bunca ölüm... 
Bu denli vicdansız mı olduk söyleyin!

***

Denizyıldızının parladığı bir yerde eski zaman masallarıyla avunan bir şehidimizin çocuğu, gözyaşlarını tutamıyor... 
Yalnızlık ve ölüm sarmalı iç içe girmiş. 
Biriken acılar, kin, nefret, intikam duygularının alevleri kuşatmış dört bir yanımızı. 
Sanki zaman durmuş! 
Binlerce yıllık tarihin ve kültürün boy verdiği topraklar kanla sulanır olmuş. 
Rusya Dışişleri Bakanı diyorki: