Korkaklık nerede başlar, nerede biter...

Sevmek, sevilmek, yaşamı güzelleştirmek, düşlerimizi sevda üzerine kurmak. 
Değişen bir şey vardı dünyada... 
Ancak değişeni bana yansıdığında öğrenmiştim. 
Çoğu zaman böyle olmaz mı? 
Yalnız ölümlerde, doğumlarda değil, bütün doğal olaylarda gerçeğin insana yansımasıyla gerçek arasındaki zamanlama değişiktir. 
Mapushanelerde yatarken ne zaman salıverileceğini nereden bileceksin. 
Belki o sıra bir tohum çatlamıştır, toprak kanıyordur, yüreklere bir acı düşmüştür; karından, sevgilinden uzaktasındır. 
Belki iktidar koltuğundan 
düşmüşündür... 
Yakınlarının giderek senden uzaklaştığının farkında değilsindir. 
Sabah uyandığında sulu kar yağıyordur, hava buz gibi soğuktur... 
Doludizgin yaşadığın günler çekip gitmiştir... 
Hücredesindir... 
Anılarınla baş başasındır... 
İçinde bir hüzün yumağı vardır... 
Akın, Murat, Kadri, Güray,Hakan, Turhan, Musa, Önder, Bülent, Mustafa Kemal, Ahmet... 
Onlar çoktan uyanmışlar, gazetelerini okumuşlar, televizyonlarını açmışlardır... 
Yaşam sevinçleriyle 109 gündür içerideler... 
Ahmet ise 48 gündür...

***

Ortada henüz iddianame falan yok. 
Onlar içeride, Orhan Erinç, Aydın Engin ve ben dışarıda hep birlikte iddianamenin hazırlanmasını, bir an önce mahkemeye çıkmayı bekliyoruz. 
Yazımı yazarken gri gökyüzünde bulutlar çözülüyor, güneş yüzünü gösteriyor. 
Kanun hükmünde kararnameyle üniversitelerden ihraç edilen çok sayıda akademisyen için ülkenin dört bir yanında protesto eylemleri yapıldı, yapılıyor.
Öğrenciler “Hocama dokunma” pankartları açıyor... 
Canım ülkemde edebiyatı, tiyatroyu, baleyi, operayı ve sanatın tüm dallarını sevmek sanki suç...