Kurtlar vadisi...

Maviye boyanmış bir gökyüzü...
Aldığım notları okuyorum, dün ve bugünü düşünüyorum, hayatın dingin akan suyunda bir bilinmezliğe doğru yürüyorum...
Ölümden değil hayattan söz etmek istiyorum, çiçeklenmiş bir yürek, gülümseyen çocuk gözlerini arıyorum. 
Bilinçaltına işlenmiş kuşkular, çağdaşlık görüntüsünün birbirine karışması, ortaya kördüğüm olmuş bir sorunu çıkarıyor gibi geliyor bana. 
Düşünüyorum, eski notlara bakıyorum, yarım kalmış yazılara: 
“Çağımızda eski dönemlerin düşmanlıkları aşılıyor, töreler etkisini yitiriyor, özgür aşkların yaşanmasına yeşil ışıklar yakılıyor...” 
Ölümsüz bir sevdayı düşünüyorum; Silvan’da, Silopi’de, Halep’te, Ankara’da,Paris’te hüznün gölgesinde dolaşıyorum. 
Silvan’da yaşanan o yangın, birer birer düşen fotoğraflar, ellerinde spreylerle delik deşik edilmiş evlerin duvarlarına yazı yazan yüzleri maskeli özel harekât polisleri.... 
Duvar yazıları içimi acıtıyor: 
“Kurdun dişine kan değdi korkun”, “Türkün gücünü göreceksiniz”, “Kızlar geldik bulamadık”, “T.C. Özel Tim.” 
Ölümsüz bir sevda, sevgi, kardeşlik duyguları yok olmuş oralarda. 
Dağ taş, kurtlar vadisinin kudurmuş haline dönüşmüş sanki! 
Her Kürt yurttaşımızı potansiyel terörist olarak gören bir zihniyet egemen güvenlik güçlerinde.