Mehdi’nin hikâyesi...

Yaşamın her alanını sorgulamak, umutlarımızı yitirmeden, gerçek evrensel ortakdeğerleri sahiplenmek olmalı amacımız... 
15 Temmuz’da uçurumun kıyısından döndük ülke olarak. 40 yıl içinde devletin en duyarlı kurum ve kuruluşlarına sinsice giren FETÖ’nün gerçek yüzünü toplum olarak gördük. 
Tehlikeyi atlattık mı? 
Atlatamadık ama belini kırdık o gerici, aşağılık yapılanmanın... 
İnsanlığa yaşatılan o korku, sindirme, bir başka deyişle karabasan sürüyor. 
Bir yandan FETÖ, öte yandan yine eli kanlı terör örgütü PKK, IŞİD, Suriye’de iç savaş bataklığı, emperyalist güçler, Irak’ta patlayan bombalar. 
Diyarbakır’da eli kanlı terör örgütünün biri çocuk, beş polisimizi şehit etmesi... 
Geride yoksul insanlar, ayağı, kolu kopmuş gaziler, yoksunlaşma, yaşananları önemsemeyen bir kesim... 
Kirli çıkar çatışmalarının sarmalında yaşıyor dünya... 
Ezen ve ezilen! 
Vahşi kapitalizm! 
Biat kültürüyle kamu kuruluşlarına yerleştirilen cemaat, kanlı darbe girişimi, özgür birey olamamanın getirdiği sıkıntılar, halkın üzerinden atamadığı tedirginlik. 
Altın nesil, dindar, kindar... 
Sevgi, sevgisizlik... 
Peki çağdaş eğitim nerede? 
Bilimin ötelendiği toplumlarda evrensel değerler ayaklar altına alınır, çiğnenir... 
Onun için hep vurguluyoruz: 
“Çağdaş eğitim, özgür birey!” 
Bu yaşadıklarımız, 15 Temmuz’a giden Ortadoğu merkezli yeni dünya düzeninin projesi değil miydi? 
Öyleydi ama toplumun büyük bir çoğunluğu, acı ama gerçek, bunun bilincinde değil.

***

Fethullah Gülen 40 yıl boyunca devletin “tek fiili hâkimi” olmak için adım adım ilerlerken ona altın tepsi içinde sunuldu tüm olanaklar... 
Üç darbe onun işine yaradı, her darbeden o kârlı çıktı... 
Gelmiş geçmiş tüm iktidarlar, sağcısı, solcusu, muhafazakârı, liberali testisine su doldurdu, sırtını sıvazladı, koruyup kolladı, küpünü doldurdu. 
Tarih: 1 Mart 2005...