OHAL kaç yıl sürer?

Bulutlar uçuşuyor muydu, yoksa gökyüzü mavi bir yalnızlığı öfkeyle mi karşılıyordu?
O sırada aynaya baktı… 
Sonbaharın ilk günleriydi. 
Rüzgârdık, sevdalıydık, el kadar maviler döküyorduk. 
Sığ sulardaydık… 
Aydınlıksızdık… 
Kan ısısındaydık… 
Dünya portakal rengi, dünya masmavi miydi acaba? 
Gece çılgını mor sevdaların içinde büyürken, kadına şiddetin dayanılmaz hafifliğini yaşıyorduk. 
Temel hak ve özgürlüklerin, insanlığın yüzyıllar boyu süren mücadeleleri sonucu elde edildiğini söyleyenler, bunları çoktan unutmuşlardı. 
Ne diyorlardı bize daha önceleri: 
“Çağdaş dünyanın bir parçası olan Türkiye’nin temel hak ve özgürlükler açısından hak ettiği konuma getirilmesi, toplumumuzun da beklentisidir.” 
Bir eylül sabahı dünü ve bugünü düşünüyordum… 
Umutlarımız paramparça olmuştu. 
Bir toplumdaki en önemli güven unsuru, toplum içinde yaşayan bireylerin kendi hak ve özgürlüklerine saygı duyulduğuna olan inançları değil miydi! 
Bireylerin hak ve özgürlüklerine saygı, demokratik siyasi rejimin toplum tarafından benimsenmesinin, toplumsal barış ve huzurun temel şartı değil miydi? 
Bu konulara değinen çok yazı yazdım ve yazmayı da sürdüreceğim… 
Ne zamana dek? 
Herkes özgür oluncaya kadar…

***

Gece çılgını sevdaların içinde büyürken Andre Breton’dan Paul Eluard’a, Turgut Uyar’dan Cemal Süreya’ya doğru yolculuğa çıktığımız kış akşamlarını özlemiştik. 
O Akdeniz kentinin palmiyeli parkında dolaşırken… 
Edip Cansever’den şiirler okurduk: 
“Bir buluşma yeridir şimdi hüzünlerimiz: 
Bir o renksiz, o yalnız, o sürgün medüzalar 
Aşar söylediklerimizi çeker gideriz.
Ülkemiz, toprağımız, her şeyimiz 
Kıyısında camların bozbulanık rakılar.” 
Terk edilmişlikleri yaşadık… 
Kadını döven, öldüren erkekleri… 
Louis Aragon’dan bir çift göz kapıları ardından Elsa’nın gözlerini arardık: 
“Öyle derin ki gözlerin içmeye eğildiğimde 
Bütün güneşleri pırıl pırıl orada gördüm 
Orada bütün ümitsizlikleri bekleyen ölüm