Ölüdür o çocuklar konuşmaz...

Kurşun güneş altında çürüyen ağaçtır hayat... 
Gülümseyen bir çocuktur bahçede... 
Aylardan hazirandır!
Eski günlerden kalan bir sevda, bir aşk, özlem, tutku! 
Sesin uzaklardan gelir, bir müzik eşliğinde:
“Seni çok özledim çok!” 
Buz mavisi kesilmiş bir gökyüzünde bir başka kadının kaçışıdır; terk edilişin öyküsüdür, kanla sulanan kadim topraklarda bir hayatın yitip gitmesidir. 
Tüm aylar, dört mevsim benim yüreğimde acıdır, hüzündür. 
Gecenin sağır sessizliğinde hıçkırıklara boğulurken, Lice’yi, Sur’u, Yüksekova’yı,Nusaybin’i, Midyat’ı düşünürüm... 
Gözlerim, ellerim, yüreğim süzülen bir yıl gibidir. 
Çocukları düşünürüm, Mehmet’leri sınır boylarında, dağlarda, vadilerde. 
Aşk ve düş parantezleri arasında gözlerini, saçlarını... 
Yannis Ritsos’un dizelerini mırıldanırım bir ışık sahilinde, Homeros’u anımsarım: 
“Göklere inanırdım eskiden; ama sen denizlerin derinliğini gösterdin bana; ölü kentleri, unutulmuş ormanları, boğulmuş gürültüleriyle...” 
O sırada kırmızı bir güneşi yakalamaya çalışırım. 
Duraklarım... 
Sesini duyarım o anda: “Seni çok özledim çok!” 
Kıraç bir toprakta, kül olmuş kentlerde, yoksulluğun boy verdiği topraklardabebeklerin öldüğüne tanık olurum. 
İçim acır! 
Yüreğime bir ateş topu düşer kahrolurum... 
Dizelerin peşinden giderim o zaman:
“Ey, bizi kırbaçlayan kara kanatlı savaş! Ey, aşklarımızı kör eden kara örtülü yaratıklar! Ey, zaman zaman karşımıza çıkan sahte özgürlük kahramanları!..”

***

Homeros’un “Işık Sahili”nde güneşin alev topuna dönüşünü ve batışını görüyorum... 
Hep o ses kulaklarımda: 
“Seni çok özledim çok!” 
Yine soruyorum kendime: