Sevdalı Bulut...

Yeryüzünde yalnızların akşamının kaçak beyaz bir bulutun hüznüyle buluştuğu ufukta, çiçek kokuları dolardı odanın içine... 
Mavi tebeşirdi evler, kıyıya inen sokaklar, sandallar! 
Sevdalı bir bulut geçerdi günbatımlarında; gün doğumlarında bir özlem kuşu havalanırdı ağaçlar üzerinden. 
Yıllar ne kadar çabuk geçmişti mor menekşeler içinde doğan çocuk, anımsamıyor musun? 
Hayatı, benliğini saran rüzgârları, o son fırtınayı, karanlıkta yanan ışıklarıntitreşimini... 
Zaman geçtikçe acı ıslanır, akıllanır, bilgeleşir; hüzne dönüşür. 
İnsan sevdiklerini bitire bitire yaşar; yıllar geçtikçe ışıkların titreşimi birbirine karışır. 
O anda anıların gelir aklına, çocukluğun, acıların, hüzünlerin... 
Gökyüzü sıkılmış bir yumruk gibi gerilmiştir bu soygun düzeninde, bilirsin...