‘Sevdası yüreğindeydi...’

Masmavi bir gökyüzü... Sakalları uzamış, kır saçlı bir adam kaybolan yılların ardından sesleniyordu belki...
Diyordu ki:
“Bu kent benim yalnızlığımı giderek çoğaltıyor...”
O kent bir karmaşanın içinde uyanıyor...
Sokaklar bomboş... Çocuklar ortalıkta görünmüyor...
Bir tuhaf duygu kaplıyordu o anda içini. Zilzurna sarhoş olduğu sabahları anımsıyordu.
Artık soluksuz rüzgârlarda koşmaktan yorulmuştu, hüzünlü akşamları çoktan unutmuştu...
Yıldızlar kaybolup aşk uykuya yattığında o durmadan ağız mızıkası çalardı. Argos Kralı İnakhus’u kızdırır, Argos kentinin Hera Tapınağı’nda Zeus’un, İo’nun saçlarından tutup ateşli öpüşlerde seviştiğini anımsardı...
Gözlerinin kül rengi ışığında Cesare Pavese’nin gülümsemesi, Czeslaw Milosz’un büyücülerini bile baştan çıkarırdı...
Hani ay ışığının İyonya Denizi’ne düşüşü vardı ya, hani yasak sevişmelerin derinliği su üzerinde gölgeler çizerdi ya...
Öyle bir şeydi onun yaşamı...
Birden irkildi mavi göğün altında...
Tanıdık bir ses kulağına bir şeyler fısıldadı:
“Anla seni özledim, anla sevgin dayanılmaz...”
Güneş ısıtmıyordu...
Üşümüştü...
Bir adım atıp durdu. Elleri ceplerindeydi...
Dedi ki:
“O acılı geceden çok şey kalmadı geride.