Umudumuz direncimizdir...

1 Kasım’da erken genel seçimlere gidiyoruz... 
Seçimlere beş gün kalmasına karşın toplumda bir hareketlenme falan yok. 
Suskunluk egemen! 
Ankara katliamını gerçekleştiren saldırganların üzerlerindeki bombalarla 45 dakika kent içinde dolaşmaları, polisin arama noktalarından sorunsuz biçimde geçmeleri, birbirlerine mesajla “aşkım ben geçtim” demeleri... 
Kanlı bir eyleme değil pikniğe gidiyorlar sanki... 
Güle oynaya! 
Adana’dan Ankara’ya kaç kez durdurulur araçlar, kaç kez trafik denetimi yapılır? 
Teröristlerin birileri tarafından korunup kollandıkları kesin! 
Peki, kim onlar!
Cumhuriyet tarihimizin en büyük katliamı, 10 Ekim’de Ankara’da yapılacak “barışmitingi” öncesi, tarihi tren garının önündeki alanın iki ayrı yerinde yapılmıştı... 
100’ü aşkın canımızı yitirdik bu alçak bombalı saldırıda... 
Barış dilini kullananların “vatan haini” olarak görüldüğü bir ülkede, çevreye yayılmış paramparça olmuş bedenler... 
Hayat ve ölüm arasındaki o ince çizgi! 
O günden bugüne dek uykularım kaçıyor; havanın koynunda, sarı bir halenin gölgesinde dolaşıyorum. 
Bizi karanlığa tutsak, orada yaşamaya mahkûm etmek isteyenleri, kanla beslenen kurtları lanetliyorum. 
Emekçilerin, üniversite öğrencilerinin, barıştan yana olan herkesin bu kanlı olayı hep ama hep anımsamalarını istiyorum. 
Üstelik 1 Kasım’da sandığa giderken...