Umudun penceresinden bakarken...

İçinde bir çığlık var, fırtına, bir acı... Sevginin resmini çizmek zor senin için, zor!
Yaşamın anlamını bilmeyen, güce tapan yığınları gördükçe yüreğin sızlıyor.
Hep böyle oldu zaten...
Asmayalım da besleyelim mi diyenleri de gördük, darağaçlarının nasıl kurulduğunu da.
Erdal Eren’i unutmadık...
Biz ne yiğitler gördük atıp tutan. 28 Şubat’ta demokrasiye balans ayarı yapanları da.
Şimdi yaşananlara bakıyorum hüzün penceresinden.
Dalgalı bir deniz düşünüyorum yaşamın kıskacında.
Okullarının anahtarlarını teslim edenleri görür gibi oluyorum.
Zaman akıp gidiyor...
Anılar ülkesinde dolaşıyorum.
Saatin akrebiyle yelkovanına...
Güneydoğu’da gelişen olaylar, şehit cenazeleri, gözü yaşlı analar, babalar, eşler, çocuklar.
Bir çocuğun hıçkırıkları...
Hep aynı sahneler...
Terör bir insanlık suçudur...
Akan kan durmadı...
Bilim insanına öfkeliyiz, neredeyse onları “vatana ihanet” suçundan tutuklayıp zindanlarda yatıracağız.
Çürüteceğiz onları..
Aydınlara hep öfkeliyiz...
Dün de, bugün de.
Şairlere, yontuculara, sanatçılara düşmanız.
Hepsini birer birer toplayabiliriz...
E...