Umudun türküsü...

Sessizlik bize göre değil... 
Alevlerin alacakaranlığında yitik zamanların sevdalarını topluyoruz artık. 
Gizemli hüzünler, bizi kışkırtan bakışlar kendi kıskançlığımızın içinde gizleniyor. 
O son fırtınayı, yağmurları, gök gürültüsünü anımsıyor musun? 
Annen kollarını açmış, başını göğsüne yaslamıştın. Mavi evlerin kiremitleri uçuşuyordu. 
Her sevda bir özgürlük getirir insana... 
Her sevda denizlerin mavisinde kendini bulur. 
Bir her şeyi, sevgiyi, sevişmeyi unuttuk. Gözlerimiz aydınlık sabahlara tutsak. 
Güray Öz gibi, akılları her gün firar ediyor içerideki arkadaşlarımızın... 
Ne diyordu Güray Öz: 
“Cumhuriyet davası önceki davalardan daha çürük.” 
Silivri günlerini anlatıyor Güray: 
“Aklımız her gün firar ediyordu. Her gün dışarıdaydık biz. Uçup yıldızlara, öteki hayatlara ulaşmamızı engelleyemediler.” 
Biz hapishaneleri bilirdik... 
Öyle bir kuşaktan geliyorduk... 
Kimimiz 12 Mart’ın kimimiz ise 12 Eylül’ün hışmına uğramıştı. 
Beynimize kelepçe vurulsa bile yıldızların yanına gider, öteki hayatlarla buluşmayı bilirdik. 
Sessizlik bize göre değil... 
Esmer yüzlere önce kış güneşi kondu ardından yaz güneşi. 
Hayata sarılmayı hapishanelerde öğrendik biz.... 
Sevgiyi... 
Emeği... 
Tutkuyu...
Barışı... 
Özgürlüğü... 
Aşkı... 
Haydi, hayatın, umudun türküsünü söyle!

***

Bir hafta önceydi... 
Yağmur bardaktan boşalırcasına yağıyordu... 
Karl Krolow’un ağıtları tüm yüzlere yansıyordu. 
Düşsüz uykularımızda kömür rengi bükülen kurşunlar görülüyordu. 
Bir aşk masalının orta yerindeydik oysa... 
Tüm sevişmeleri yarım bırakmıştık. 
Ağlamak istiyor ama ağlayamıyorduk. 
Gazeteleri okuyordum... 
Avrupa Komisyonu Komiseri Nils Muiznieks, tutuklu gazetecilerin AİHM’deki davalarına müdahil olmuştu. 
Haberi Duygu Güvenç yazmıştı Cumhuriyet’te... 
Diyordu ki: