Yarınlara; barışa, kardeşliğe...

İlkyaz sürgün veriyor gülüm...
Oysa senin bakışların donuk...
Sessizliğin sesi oluyorsun sabahları, dalıp dalıp gidiyorsun derin vadilerde.
Ve kendi kendine soruyorsun!
Sahi sen, vişneçürüğü sevdaları bilir misin? Sahi sen, kırlangıçların öpüşlerine hiç tanık oldun mu? Sahi sen, sulara, göçmen kuşlara bakarak bir gülü dalından koparıp kokladın mı?
Bir kayısı dalında açan çiçek, bir ıhlamur ağacının yalnızlığı, bir çocuğun gülüşü bir gün mutlaka aydınlık sabahlara ulaştıracak hepimizi...
Gökyüzünü kuşatan çanlar çalacak, kapılar aralanacak, masmavi bir gökyüzü karşımıza çıkacak.
Çiçekler solmayacak, mavi gök, siyaha meydan okuyacak, umut Kafdağı’nın ardına saklanmayacak.
Lümpenler, ellerinde bıçak, muşta, palayla kadınların, çocukların üzerine saldırmayacak, hayat güzel olacak...
İçeride ve dışarıda hep umut ve direnç olacak Akın Atalay’ın söylediği gibi.
“... Bizi buraya hâkim ve savcılar koymadı. Yurtdışındaydım, geldim, teslim oldum.
Halkoylaması sonuçlarından umutluyuz. Oy atma anı itibarıyla demokratikti.
Seçim süreci bütünüyle demokratik bir süreç değildi.
Teslim olmamızı istiyorlar, bizim üzerimizden basını suçlamak istiyorlar.”
Güray Öz ise şöyle diyordu:
“Bulabildiğimiz kitapları okuyabiliyoruz. Koşullar kötü. Yıllardır gazeteciyim. 12 Eylül dönemi koşullarında bile böyle şartlarla karşılaşmadık.”