Osmanlı’daki Arap İsyanları

Son altı yılda, Türkiye'ye yönelik artan bir yabancı medya ilgisi var. 2010'ların başında, o zaman adını koyamadığımız paralel yapı tasallutu altında yüzlerce gazeteci ve binlerce siyasetçi tutukluyken, Türkiye Ortadoğu'ya model ülke olarak gösteriliyordu. Bugünse, 2011-2013 arasındaki Fetullahçı cendere büyük ölçüde aşılmış, ifade özgürlüğü sorunu olarak da geriye "Neden rahatça Cumhurbaşkanı'na küfür edemeyeyim" ile "Terör örgütünü sözle savunmak şiddet içermiyor. Öyleyse serbest olmalı" arasında savrulmuş yığınlar kaldı.
Türkiye, 2013'te iki sarsıcı adım attı ve bu emperyalist güçlerin hiç hoşuna gitmedi. IMF'ye olan borcunu tamamen ödedi ve çözüm sürecini başlattı.
1854'ten bu yana dış borç almaya devam etmiş bir 'devlet geleneği' söz konusuyken, bu olağanüstü bir başarıydı. Emperyalist devletler, borcu olmayan milletleri 'sevmez.' Çünkü borç, o devleti yönetilebilir/ biat ettirilebilir kılan en önemli faktörlerin başında gelir. Dış borç ile IMF borcunun 'bağlayıcılığı' arasındaki farktan söz etmeye gerek yok sanırım.
Emperyalist devletler, kendi iç barışını tesis etmiş devletleri de 'sevmez.' Çünkü ancak iç barışını sağlayamamış devletler, kolayca kontrol edilebilir, en küçük bir itaatsizlikte iç savaşa sürüklenebilir, arzu edilirse rejim/ başkan değişikliğine kadar zemin hazırlanabilir.
Birlik fikrinin, emperyalist devletlerin 'sevmediği' özelliklerin başında gelmesi bundandır. Bugün, İslâm coğrafyasında, Müslüman devletler arasındaki en küçük yakınlaşma emaresi bu anlamda korkutucudur. Zira kendi politik birliğini sağlayıp, diğer ülkelerle yakınlaşarak dayanışan ülkeleri kontrol etmek gittikçe güçleşir.