Bir Oscar Wilde öyküsü.. Bencil Dev!..

Çocuklar her akşam okuldan çıktıktan sonra gidip yıllardır boş duran Dev'in bahçesinde oynarlardı.
Yemyeşil, yumuşacık otlarla kaplı, geniş, güzel bir bahçeydi. Ötede beride iri güzel çiçekler çayırın üzerinden yıldızlar gibi bakardı.
İlkbaharda pembeli incili çiçekler açıp, güzel bol bol meyve veren on iki de şeftali ağacı vardı. Kuşlar ağaçlara dizilir, tatlı tatlı öyle öterlerdi ki çocuklar dinlemek için oyunlarını bırakırlardı. Birbirlerine, "Burada ne kadar eğleniyoruz!" diye bağrışırlardı.
Bir gün Dev dönüverdi. Arkadaşı Kornval Büyücüsünü ziyarete gitmişti. Yanında yedi yıl kalmış, artık kendi kalesine dönmek istemişti.
Gelir gelmez de çocukların bahçede oynadıklarını gördü.
Kaba, kalın bir sesle, "Ne yapıyorsunuz burada?" diye bağırdı; Çocuklar da kaçtılar. Dev, "Benim bahçem, benim bahçemdir!
Kim olsa bunu anlar. Kendimden başka hiç kimsenin de orada oynamasına izin vermem!" diye bahçenin çevresine koskoca bir duvar ördü.
Üzerine de bir duyuru tahtası astı.
"Duvarı aşanlar cezalandırılacaklardır."
O, pek bencil bir devdi.
Artık zavallı çocukların oynayacak yerleri yoktu. Yolun üstünde oynamayı denediler, ama yol pek tozlu hem de sert taşlarla doluydu. Bu da hiç hoşlarına gitmedi. Derslerden sonra yüksek duvarın çevresinde dolaşır, içerdeki güzel bahçeden konuşurlar, birbirlerine
"Ah orada nasıl da eğlenirdik!" derlerdi.