Bu konser yurdumu dolaşmalı..

İşe yeni Kültür Bakanımız Mahir Ünal'ı kutlamakla başlıyorum.. Kabine ilan edildikten bir kaç gün sonra "Bu defa umutluyum" diye yazmıştım.. "Kendisini hiç tanımıyorum ama, biyografisini okudum. Televizyondaki görüntülerini izledim. Bu ilk görüşler önemlidir.. "Bu defa tamam" dedi içimdeki ses.. Onları anlattım.. Üç gün sonra aradı.. 
"Yurt dışında Katar'daydım" dedi.. "O yüzden geç aradım.." İnceliğe bakar mısınız?. Ve beni düzeltti.. "Biz aslında tanışıyoruz. 90'lı yıllarda siz İstanbul TED Kolejine 'Gazetecilik'" konusunda seminer vermeye gelmiştiniz.. O sınıfın hocası bendim.."
İstanbul'a zamanı geniş geldiğinde buluşmak ve birlikte bir yemek yemek üzerine sözleştik..
Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası'nın Yılbaşı Konserini tesadüfen öğrendim.. Yapıldıktan sonra.. Önce duysam iki elim kanda olsa koşar Ankara'ya gider, o muhteşem geceyi "Canlı" izlerdim.. Haberi alınca, TRT'de dostlar var. Aradım "Siz kaydetmişsinizdir" diye.. Etmişler. Yılbaşı gecesi saat 2'de yani milletin ya zil, ya da uykuda olduğu saatte yayınlamışlar.. Tipik TRT..
Gerçekten, ağzımın tüm doluluğu ile ifade edeyim.. Konser muhteşemdi. Hatta "Muhteşem" sözcüğü de yetmez, duygularımı anlatmaya.. Öyle efsane bir dinleti ve gösteri başarmışlardı ki, işi zerre bilmeyen, sıradan bir nöbetçi yönetmenin berbat çekimleri dahi, konserin görkemine dokunamadı.. 
Ulvi Cemal Erkin'in Köçekçesi ile başlayıp, Yılbaşı konserlerinin dünyanın dört bir yanındaki geleneksel coşkusu "Baba" Strauss'un Radetzky Marşı ile biten geceyi zaman zaman tutamadığım göz yaşlarım arasında, sık sık başa alarak izledim..
1826'da, Sultan İkinci Mahmud tarafından Müzika-i Hümayun adıyla kurulan orkestrayı Atatürk 1924'te Ankara'ya taşımıştı. (Yani bu orkestranın kökeni Osmanlı'dır, Cumhuriyet sözcüğünden korkan zavallılar..) Adı 1932'de Riyaset-i Cumhur Filarmoni Orkestrası'na çevrildi. 1957'de de Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası oldu. Sevgili kuzenim Ahmet'le (Kışlalı) her cumartesi Dil ve Tarih Coğrafya Fakültesi İlhan Usmanbaş salonunda izledik, onları, Mülkiye hayatımız boyunca.. Kasımda Brahms'ın "Akademik Festival Üvertürü" ile hem okul, hem konser sezonunu açmak gelenekti. Bayılırdık o açılışlara.. O konserlerden birinde ağlamıştık ilk.. Leyla Gencer konuktu. Salon tıklım tıklımdı. Yer kapmak için Ahmet'le dört saat evvelden, sabah 11'de gitmiş, orta sıralarda iki sandalyede oturmuştuk.. Sonra bizim gurubun kızları geldiler.. Nereye oturacaklar?. Dizlerimize.. 2 sandalyede 6 kişi.. Tüm salon öyleydi ama..
Leyla Gencer La Scala'dan konuk gelmişti.. Dünyayı salladığı yıllar.. O ülkesini, insanını özlemiş, biz onu.. Tekrar tekrar bise gelirken ağlamaya başlamaz mı?. Alkışlayan ellerimin üzerine düşen damlalardan farkettim ki ben de ağlıyorum.. Yıl 1960 mı, 61 miydi?.
O günden bu yana işte, ilk kez, bir daha ağlattı Senfoni beni.. Bu defa görkemiyle..
Niye Kültür Bakanına teşekkür ettim peki?.
Çünkü o sahiplenmese, tüm desteğini koymasa böyle bir gece gerçekleşemezdi de ondan.. 
Cumhurbaşkanlığı Senfoni.. Devlet Opera ve Balesi Korosu.. Kültür Bakanlığı Korosu.. Devlet Halk Dansları Topluluğu.. Ankara Devlet Balesi.. Dünyanın en ünlü operalarında, en başta da "Tek" Bolşoy'da gala üstüne gala yapan Devlet Operası Tenoru Murat Karahan..