İnsanım kafi değil mi?.

Aşık İhsani, gazeteciliğimizin ilk yıllarının sevgili bir dostuydu. Yıllardır peşinde koşup uğruna koşmalar düzdüğü sevgilisi Güllüşah'a nihayet kavuşmuş, evlenmişlerdi.. 60'ların dünyaca ünlü İlerici Aşık'ı idi.. "Dünyaca Ünlü"yü lafın gelişi söylemiyorum.
Öldüğünde, Fransızların ünlü gazetesi Le Monde (Dünya) aynen şöyle yazmıştı.. 
"... İhsani ile söz konusu olan başka şey. Bunu söylerken Bob Dylan'ı, Joan Baez'i, Gospels'in politik olmuş kara derili şarkılarını düşünüyorum. Ray Charles'ın ya da Johnny Hallyday'in çığlık türküsü, Charlie Mingus'un yakarı türküsü, Bob Dylan ya da Joan Baez'in yakınma türküsü, Leo Ferre, Georges Brassens'in taşlama türküleri, İhsani sözlerindeki şiddetle karşılaştırıldıklarında adeta çekingen kalırlar. Yalnızca Vietnam Savaşı'na karşı koyan dünya ozanlarında görülen açık sözlü sertlik, İhsani şiirinin ilk göze çarpan özelliğidir. İhsani bu öfkeyi, bu sertliği halkına karşı olan her şeyi yermekte kullanıyor. Kibarlar belki bu tondan inciniyorlar ama bu akım, bu hakaret rayına oturmuştur..."
İhsani'nin mukayese edildiklerine bakar mısınız?.
Uygun bir günde yazacağım, Sunay Akın'ın son muhteşem şovunun ana fikri "Hafızası olmayan milletler yok olmaya mahkumdur"du. Sunay, kimleri, neleri unuttuğumu anlattı acı acı.. İşte bu İhsani'yi bugün kaç kişi bilir, dersiniz..
Ben İhsani'yi yılbaşı öncesi bir haberi okurken hatırladım. Çaycuma Milli Eğitim Müdürü okullara bir yazı göndermişti.. Diyordu ki.