Pandemide “Okuma”nın Mucizeleri..

Çarşamba gecesi, Başakşehir-PSG maçını bekliyorum. Cebim titreşti. (Hep sessizde durur) Arayan Nehir.. Gaziantep'te "Benim Adım Melek"te başrol oynayan aile dostu, sevgili arkadaşım..
"Görüntülü aramadım. Çünkü bugün istirahat günümdü. Saçıma bile dokunmadım. Sana bu halimle görünmek istemedim" der demez telefonun görüntü işaretine dokundum.
"Seni ekrandaki o orta yaşlı anne makyajıyla görmekten usandım. Yaşayan Nehir'i görmek istiyorum" dedim. "Hiç makyajsız ve günlük kılığınla.."
Ekranımda harika bir Nehir belirdi.. Saçı yataktan kalktığı gibi.. Üzerinde bir eski tişört..
"Ercan gel Nehir'e bak" dedim.. Koştu...