Sözün bittiği yer..

En yakın arkadaşını, hem de nasıl pisi pisine, kendi yolunda usul usul giderken, ortadaki bordürün öbür yanında, hem de nasıl yağmurlu bir günde, direksiyon hakimiyetini kaybedecek kadar hızlı ve sorumsuz süren birinin, o bordüre çarpıp havalanması ve arabanın üzerine düşmesi sonucu kaybedeceksin.. O öğleden sonra, elinde kürek mezarına topraklar atacaksın..
Sonra..
Topu topu bir kaç saat sonra, sahneye çıkıp senin için son koltuğa hatta merdivenlere kadar salonu doldurmuş bin kişiye sık sık alkışlarla kesilen bir tek kişilik şov sunacaksın..
Toplumsal eleştirileri hem de nasıl ince ince yaptığın kahkaha şakaları.. En başta kendin, herkese takılmalar.. İnsanları hem güldüren, ama daha fazla da düşündüren anılar..
O bin kişi iki buçuk saatin nasıl geçtiğini anlamayacak.. Ve finalde hepsi ayağa kalkıp dakikalarca alkışlayacak..
Seni değil, sahnedeki ekrana el sallayan bir veda fotoğrafını yansıttığın, o saatler önce gömdüğün arkadaşını alkışlayacak.
Sen de aşağı aramıza inip, sahnedeki yerini ona bıraktığın arkadaşını, bin kişiyle birlikte bir daha, saygı ve göz yaşları ile uğurlayacaksın..
"O da böyle isterdi" diyerek!..
Yıllardır en yakın arkadaşlarından biri Erdal Tosun'u gömdüğü günün akşamıydı, Yılmaz Erdoğan'ın "Münaşaka" şovu..
"Acaba sahneye çıkabilir mi" diye düşünüyordum..
Akşama kadar başta Necati, bizim BKM ekibinden ses gelmeyince anladım ki, "Şov devam ediyor!." Bunu tartışır dünya hep, bizim gibi..
"Ne demek 'Show must go on/ Şov devam etmeli'.. Anamın öldüğü gün beni kim sahneye çıkmaya zorlayabilir.." Zorlayan yok.. Bu bir düşünce, duygu meselesi..
Hayat devam etmiyor mu?.