Yine mevsimler dönecek..

James Last'ın ölüm haberini okurken, farkında olmadan Yıldırım Gürses'in o çok duygulu şarkısını mırıldanmaya başlamışım.. 
"Elveda, elveda gençliğim 
Elveda, ey hatıralar 
Elveda mesut günlerim, 
Ümit dolu sayfalar..

Yine mevsimler dönecek, 
Yine yapraklar düşecek 
Giden gençliğimiz 
Geri gelmeyecek."

Son zamanlarda, içeride ve dışarıda, gençlik arkadaşlarımız, gençliğimize eşlik edenler öyle fazlasıyla arka arkaya gitmeye başladılar ki..
James Last'ı bugünün gençleri bilmez.. Bizim favorilerimizdendi. Yani, sevgili kuzenim Ahmet'le (Kışlalı) benim..
Kızların gece çıkmaları yasaktı bizim gençliğimizde..
Buluşmalar gündüz olurdu. Öyle gündüz açık diskolar falan da yok.. Ya bir pastaneye gider oturursun, ya da sinemaya gidersin.. Guruptan birinin hafta sonu evi boş olursa, aile bir yere falan gittiğinden parti yaparsın.. "Boş ev var!.."
En müthiş şey o, üniversite kantininde.. "Boş ev var!." parti yapmak demek çünkü!...
Yani dans etme imkanı, yani bakarak öldüğün kıza dokunma, sarılma şansını yakalamak..
Biz bu bakımdan fevkalade şanslıydık. Çünkü Ahmet, ağbisi M. Ali Ağabey'le yaşardı. Yani her zaman emrimize hazır bir evimiz vardı..