Kâbe, vinç ve hoyratlık

Hicaz Demiryolu’nun inşası ile ilgili en yaygın anlatılardan biridir; Medine’nin merkezine 20 km. kala, demiryolunun keçelerle kaplandığı rivayeti. Maksat; Rasulullah Efendimizin ruhaniyetinin rahatsız edilmemesidir. Benzer şekilde, kutsal beldelere yapılan yolculuğa ruh veren esas, edeptir. Ki, Nabi’nin yolculuğu bunun en güzel örneğidir. 17.yy’da devlet ricali ile Medine’ye yola çıkan Nabi, yolda konaklama sırasında bir paşanın ayağını Medine tarafına uzattığını görmüş ve meşhur natını kaleme almıştır; 

‘Sakın terk-i edebden, kuy-ı mahbub-ı Hudadır bu 
Nazargâh-ı İlahidir, Makam-ı Mustafa’dır bu’ 
Hadimul-Haremeyn olan Osmanlı’nın Mekke ve Medine’ye yaklaşımı, saygısı, hürmeti buydu. Oysa bugün Kâbe, hoyrat bir vinçle gündemimizde. Şair Nabi’nin ilahi nazargâh olarak kabul ettiği Peygamber makamına bu derece hürmet artık geçmişte kaldığı gibi, yanı başındaki kutsal belde Kâbe’nin üzerinde Arş-ı azam’a uzanan kozmik sütunlarla yarışan vinç küstahlığı da çağımızı istila etmiş durumdadır. Bu manzara, biz Müslümanların kendi ruh inceliğimizi kıyas edebileceğimiz bir ayna, bir tartıdır aslında. 
100’den fazla kişinin ölümüne neden olan, Kâbe-i Muazzama’yı kanlı görüntülerle yan yana getiren bizim hoyratlığımızın, bizim insana, çevreye, dünyaya bakışımızın tezahürüdür. 
Vinç kazası, Kâbe’ye metrelerce yükseklikten bakan 'Zemzem Tower’ kibrinin de izdüşümü, kabalaşan ruhumuzun en çarpıcı yansımasıdır. İnsanoğlunun kendisini en ‘kul’ hissettiği secdeden başını kaldırdığı anda, karşısına dikilen modern insan egosudur, ‘Zemzem Tower’. Mekke bugün ne yazık ki, kulluk ile mütekebbir insan egosunun en çirkin biçimde karşılaştığı paradoksal bir mekân haline gelmiştir. 
Oysa tarih boyunca Mekke’ye, Kâbe’nin inşaatına ilişkin her şey dev imparatorlukların güç ve iktidarını dahi dize getiren bir inceliğe konu olmuştur.