Neye yarar şairler yoksunluk zamanında?

Alman şair Hölderlin’in şiirinden bir dize, bu soru bize; neye yarar şairler yoksunluk zamanında?  

Gerçekten önce şunu soralım; şairler yaşıyor mu? Hâlâ aramızdalar mı? Metropollerin bulvarlarında dolaşıyorlar mı? Ya da kasabalaşan şehirlerde, boşalan köylerde? Kıyılarına insan bedenlerinin vurduğu Akdeniz ülkelerinde varlar mı? Halep’te, yıkık dökük Şam sokaklarında ya da şehit cenazelerinin kalktığı cami avlularında?  
Yoksa ilhamlarını felek-i zühre’de mi tutuyorlar? Şiirin zamanını mı bekliyorlar köşelerinde? 
Yoksa fiber ağlara takılan sözcükler büyülerini kaybetti de, şiir öldü mü diyorlar kendi aralarında? Aksa Mescidi’ne turlar düzenlenebildiği için mi şiir Filistin’den uzak artık?  
‘Yaşamayı bileydim yazar mıydım hiç şiir’ diyen şair gibi, yaşayabildiklerimizi şiirin ülkesinden sürgün mü ediyoruz yoksa birer birer? 
Oysa şiir umudun elinden tutar İlhan Berk'in dediği gibi.  
‘Hep söylemişimdir. Şiirin gücünü hiçbir şeye değişmem. Çünkü şiirin, savaş da dâhil bütün kötülüklerin, pisliklerin üstesinden geleceğine inanırım. Bunda hiç kuşkum yoktur. Bir zamanlar şiirin dünyayı değiştireceğine inanırdım. Bugün şiirin gücünün dünyayı değiştireceğine inanmasam da, dünyanın bir ucundan tutacağına inanıyorum. Bundan da hiç kuşkum yok. En başta da umudun elinden tutar şiir.' (Merdivenşiir, sayı 2, 2005) 
Yaşadığımız dünyanın bütün çatışmalarına belki iyi gelir şiir. Belki dünyanın bir ucundan tutar...