İlahi adalet! Sen de mi yollara düşecektin?!

AH adalet, sen ne tılsımlı kelimesin! Söylenirsin şarkı gibi, dillerde güzelsin. Ne zaman yaşamak ya da yaşatmak istesek seni yerinden kaldırmaya kimsenin gücü yetmez. Herkesin kendisi için sevdiği güzel bir kız gibisin. İsteyenin çok, ama herkes kendisine. Şayet oğlumuz Adil ise kızımız Adalet’e münasip olabilir demişti babası. Oğlan hiç oralı olmadı. İstiyordu ki kız evlendiğinde kocası nereliyse oralı olsun. Çünkü oğlan adalete çok uzak bir yerde oturuyordu, birden fazla vasıta değiştirmesi gerekiyordu ona ulaşmak için. Sadece odasına Adalet kasabasının uzaktan çekilmiş fotoğrafını astı. Niçin uzaktan çekilmiş bu fotoğraf, diye soranlara, ‘ çünkü ben uzaktan akrabayım onunla’ diye cevap verdi.

Herkes burnunun dibinde iken bile göremedi ve çağırıp bağırdı ona: Nerde adalet?! Oysa herkesin bakışları yukarıda tepenin arkasından gelecek olana odaklanmıştı. Godot’yu bekler gibi bekliyordu kalabalıklar uzaktan gelecek olanı. Yakında olanın adalet olacağına kimse ihtimal vermedi. Çok yakında olan adalet değil ya felaket ya da kıyamet olabilirdi ancak. Hem kıyametin kopacağının küçük-büyük bir yığın alametleri var, adaletin geleceğinin niye tek bir alameti yok? Kıyametin acelesi var da adaletin niye yok? Herhalde onu karanlıkta kaybedip aydınlıkta aradığımız için olsa gerektir. Yakında kaybedip uzakta arıyoruz adaleti. Onu içinde kaybeden hiçbir yerde bulamaz; kendinde kaybedenin başkasında bulamayacağı gibi.

“Adalet mülkün temelidir.” Çok hoşumuza gitti bu söz. Ne de olsa mülkü mülkiyet sananlardık çoğumuz. Mademki adalet denilen şey biriktirdiklerimizi sağlama almaya yarıyor, öyleyse yaşasın adalet diye bağırmalıydık yüksek sesle. Öyle yaptık, ‘yaşasın adalet!’ diye yüksek sesle bağırdık; ama adalet hiç oralı olmadı. Hem biz adaletin sosyal olanına değil, asosyal olanına meftunduk. ‘Bir kişiye tam dokuz, dokuz kişiye bir pul’ ile özetlenebilecek adalet sistemine ölesiye bağlıydık. Çünkü bu adalet mülkümüzü-mülkiyetimizi koruyordu. Nice sonra o mülkün bildiğimiz mülk olmadığı çıktı ortaya. Önce Hoca Dehhani girdi devreye: “Padişahlar dad ile mülkünü abad eyledi” diyordu. Anladık ki ‘dad’ adalet mülk ‘devlet’ demekmiş. Hz. Ömer’in söyleyip Atatürk’ün tekrar ettiği “Adalet mülkün temelidir” sözü de kuvvetini bu mülk yani devletten alıyormuş zahir.