Arab'ın ah ettiği yer

1492 yılında Gırnata’nın da Aragon ve Kastilya Krallıkları tarafından alınması üzerine Müslümanlar Endülüs’ü terk ettiler.
İspanya tarihlerinin çoğunluğunda yazılıdır ki, Ebu Abdullah es-Seğir (Son Endülüs-Gırnata hükümdarı) Badol tepesine çıktığında şu anda İspanyollar arasında “Arab’ın ah ettiği mahal” diye meşhur olan mevkiden son defa olmak üzere dönüp Gırnata’ya bakarak “Allahuekber” diye yürekten bir ah çekti. 
Gözlerinden pişmanlık gözyaşları akmaya başladı. Bu durumu annesi Ayşe gördüğünde 
“Ağla, ağla, namussuz alçak! Çünkü vatanını ve saltanatını yiğitçe koruyamadın. Şimdi sana karılar gibi ağlamak yaraşır” diye kızmıştır. 
Ebu Abdullah da bu sözlere çok üzülüp, “Ey valide, bu felaketlerin benim başıma ve halkın başına gelmesine birinci sebep sen iken şimdi herkesten evvel beni ayıplayan da sen oldun. Vallahi eğer senin bu sözü söyleyeceğini zamanında bilseydim, cesedimi Gırnata toprağında bırakıncaya kadar çalışırdım” demiştir.
Not
Rivayete göre son hükümdar Fas'a gider ama gerekli ilgiyi görmez ve orada fakirlik çeker, dilencilik yapar.

Nazar değdi İslam'a Endülüs'te, bela üstüne bela
Yağdı yağmur gibi, o güzelim şehirler üstüne

Birer kilisedir artık camiler, mescitler
Her yanda çanlar, putlar ve baykuş uğultuları

Ey keskin kılıçlı kahramanlar ordusu,
Ey savaşın toz dumanı içinde kılıcı parlayanlar

Siz ey karşı kıtada, bin nimet içinde
Rahat ve mutlu yaşayanlar saltanat içinde

Sizin hiç haberiniz var mıdır Endülüs'ten
Bir siz kalmışsınız duymayan halimizi