Bayramdan önce

Yolumuz bu kez Trakya istikametine düştü. Günübirlik bir gezinti. Yalıköy’e kadar gideceğiz.

İlk dikkatimizi çeken: Yol kenarları kaçak olarak dökülmüş molozlarla, çöplerle dolu. Bunu engellemek için caydırıcı cezalar, sert tedbirler gerekiyor. İkincisi: Sanki bir şantiye sahasına girdik. Verimli tarlaların arasından yükselen yeni ve toplu konutlar. Bu kadar kolay olmamalı. Nüfusu hızla artan bir ülkeyiz. Birinci sınıf tarım arazilerinin korunması şart. Fakat biz hor kullanıyoruz. Üçüncüsü: En tenha yerler bile cam parçaları, pet şişeler ve plastik poşetlerle dolu. Adeta piknikçi faciası yaşanıyor. İstanbul’a yakınlık bu tür olumsuzlukları da beraberinde getiriyor. Gezdiğimiz köylerde ve çevrelerinde temizlik seferberliği şart. Hayvancılığın yaygın olduğunu düşünürsek, cam kırıklarının nasıl sonuçlar doğurduğunu anlayabiliriz. Toynağın arasına batıyor ve hayvanı perişan ediyor.

Köyler bütünlüğünü yitirmiş gibi. Dışardan çok nüfus gelmiş ve karma bir yapı oluşmuş. Toprağa arsa gözüyle bakmak, hassasiyeti ve candan sahiplenmeyi azaltıyor. Bizim için her yer vatan toprağıdır. Yatırım aracı değildir.

Köylerden geçiyoruz. Ormanlı, Kestanelik, Belgrad, Ahmediye, Karacaköy. Ormanlı köyündeki çeltik tarlaları hasada hazırlanıyor. Vakit hayli azalmış.

ÜZÜNTÜ VERİCİ BİR DURUM

Karacaköy’ün içindeki eski mezarlığı ziyaret ediyoruz. Görüntü anlatılabilecek gibi değil. Tarihi mezarlık tam anlamıyla çöplüğe dönüşmüş. Kırık dökük mezar taşlarını kaldırmaya, üstündeki toprağı temizleyip okumaya çalışıyoruz. 1185 tarihli mezar taşlarına rastlıyoruz. 1770’lere denk geliyor. Çatalca Belediyesi, mezarlığın yıkık giriş kapısının hemen önüne ağızları açık iki tane çöp konteyneri bırakmış. Öfkemiz ve üzüntümüz iyice artıyor. Dua ediyor, fotoğraf çekiyor ve ayrılıyoruz. Bu mezarlık, bir vebal olarak önümüzde duruyor. Balkan Harbi’nde Çatalca Savunması’nın yaşandığı yerlerdeyiz. Burada kim bilir ne kadar şehit yatıyordur?