Kendini büyük görmek

Konmak, uçmaktan zordur. Uçtuktan sonra bir daha konamayan insanların nasıl ziyan olup gittiğine yıllardır şahitlik ediyoruz. Kim bilir nerede, ne haldeler? Kendilerinden haber alınamıyor.

Büyüklük, kâinatta zerre olan insana mahsus değildir. İnsan ancak haysiyet sahibi, izzetli, şerefli olabilir. Mütevazılık ve tevazu saygınlığı da beraberinde getirir. Kibir insanı yalnızlaştırır. Mühür elinizden gittiği vakit anlarsınız bunu.

İnsanlar karar alır ve yürüyüş başlar. Yıllar geçer, yollar ayrılır. Öncelik ve mizaç değişebilir. İçimizden biri olduğunu söyleyen dışımıza çıkabilir. Geldiği yeri hor görebilir.

Sade bir hayat yaşayan, büyüklük taslamayan, hırs yapmayan insanların başka bir şeye dönüştüğünü görmedim. Yolculuğa nasıl başladılarsa öyle devam ediyorlar. İnsana, başladığı gibi bitirmenin sevinci yeter. Buna ‘istikamet’ diyoruz. Bir ilave: Bazı güzelliklerin, fedakârlıkların karşılığı bu dünyada yoktur. Boşuna beklemeyiniz.

Büyüklenmek, yön duygusunun kaybedilmesi ve dengenin bozulması demektir. Artık her şey birbirine karışmıştır: Hırs ile azim, ihtiras ile tutku, gurur ile onur, bilgi ile malumat. Böyle kimselerin ortak özelliğidir: Muhtevasına hâkim olmadıkları konularda bile kesin ve keskin hükümler, yanlı ve yanlış bilgiler kullanırlar. İstişare önemlidir ama onlar için geçerli değildir.

Büyüklük iddiası, nice insanı sıfırla çarpmış, ibretlik hallere düşürmüştür.