28 Şubat’ı da ben yaptım, Suriye’de savaşı da ben başlattım

Biraz geç kalmış itiraflar olacak ama ne demişler, hiçbir şey için geç değildir. Yeter ki gerçekler ortaya çıksın.

Önce ilk itirafımı yapayım. 28 Şubat’ı ben planladım ve hayata geçirdim. Necmettin Erbakan’ın ve Refah Partisi’nin iktidara ortak olmasını hazmedemedim. Halkın yaptığı sessiz devrimi içime sindiremedim. Erbakan Hoca’nın ortaya koyduğu kimi teklifleri çok tehlikeli buldum. Havuz Sistemi ve D8 gibi projelerinden çok ürktüm. Dedim ki kendi kendime “mutlak surette Erbakan’ı ve halkın yaptığı sessiz devrimi durdurmam gerekiyor. Müesses nizamın sürmesini sağlamam gerekiyor.”

Sakın yanlış anlaşılmasın. 28 Şubat’ı ben, şahsen, bizzat kendim, hiçbir yerden yardım ve destek almadan hayata geçirdim. Müesses nizamın sürmesini sağlamak için yanıp tutuşan Kemalist cuntacılar yoktu yanımda. “28 Şubat bin yıl sürecek” cümlesi de “gerekirse silah kullanırız” cümlesi de bana aittir. Ordudaki Kemalist cuntanın bu işe hiçbir dahli olmamıştır. Brifingleri ben verdim. “Analarını belleyeceğiz” lafını ben ettim. Çevik Bir’i falan da tanımam.

Diğer yandan, aldıkları andıçlarla manşet dizayn eden Türk medyası da yoktu bana yardım edenler arasında. Fadime Şahin, Müslüm Gündüz, Ali Kalkancı haberlerini ben yaydım. “Terledi” manşetini ben attım. “Sokakta mini etekli kadına kezzap attılar” soytarılığına ben imza attım.

YÖK ve rektörler başta olmak üzere, bürokrasinin besili danalarının da hiçbir müdahalesi olmadı 28 Şubat’a. Kemalizm çığlıklarıyla başörtülü kızları ben coplattım okul önlerinde. İkna odalarını ben kurdum.

Peki bu itirafı niçin yapıyorum? Aradan 21 yıl geçtikten sonra bile bazı kendini bilmezler hala “28 Şubat’ı Kemalist cuntacılar yaptı, memleketin bankalarını soyup soğana çevirmek için bahane eden aşağılık siyasiler yaptı, “muhtar bile olamaz” manşetleri atan bazı gazeteciler yaptı” demekte ısrar ediyorlar ondan. Olmaz, olamaz.