Hayat bazen

Hayat bazen PES gibi…

Nasıl oynanacağını biliyorsun. Nasıl ilerleneceğini, golün nasıl atılacağını, pasın nasıl verileceğini… Fakat birdenbire Real Madrid ya da Barcelona’yı takım olarak seçmiş bir velet çıkıyor karşına. Sen bütün inceliklerinle, bütün bildiklerinle, bütün biriktirdiklerinle oynamaya başlıyorsun. Paslar, çalımlar, iyi ortalar, ver kaçlar. Fakat olmuyor bir türlü. Gol gelmiyor. Çünkü geçemiyorsun bir türlü, çünkü adamlar çok güçlü. Ve o velet, “nasılsa bu pası alır” diye gerçekte asla olmayacak bir pas atıyor ileriye. Belki 70, belki 80 metreye. Ronaldo, normalde de oyunda da hangi oyuncu topa vursa dağlara taşlara gidecek bir vuruş yapıyor ve yenildiğinle kalıyorsun. Top ağlara gittiğinde yenilmeyi öğreniyorsun, yenilgi biriktirmeyi öğreniyorsun ve sonra başka şeyleri de elbette.

Hayat bazen PUBG gibi…

İyi yere atlayamıyorsun. İyi yere atlayamayınca iyi ganimet bulamıyorsun. İyi ganimet bulamayınca donatamıyorsun kendini. Bir tavayla kalakalıyorsun Miramar’ın çölünde. Karşında M 416’lar, Scar’lar, Groza’lar… Direnme şansın yok işte. Ateş etmeyi bilmen değiştirmiyor hiçbir şeyi. Silahın yoksa ateş edemezsin ki zaten. İşin yoksa önce saklan sonra koş. Çünkü mesele çok net: “Hayatta kalmalısın. Pahası ne olursa olsun hayatta, burada. Birazdan çıkar karşına belki bir KAR98. Birazdan çelik yelek, birazdan 8x dürbün bulursun girdiğin o odadan. Tüm düşmanlarını öldürürsün belki de pıstığın yerden. Canlı kal ve koş. Koş ve ölme. Nasılsa tek başına kalınca oyun bitiyor.

Hayat bazen Cities: Skylines gibi…

İçinden nasıl da bir mimar, nasıl da bir mühendis çıktığına şaşakalıyorsun önce. Şehrini geliştirdikçe “belediyeler, hükümetler bu kadar kolay bir şeyi niçin beceremiyorlar?” diye ciddi ciddi düşünmeye başlıyorsun. Fakat şehir büyüdükçe aslında sanayi tesislerini yanlış yere kurduğunu anlıyorsun. Suyun çok yakında biteceğini o barajı yapamazsan. Fazla okul yaparsan niteliksiz işçi bulamıyor, az okul yaparsan suç oranını azaltamıyorsun. Vergilerden şikâyet ediyor herkes. Şehrinin nüfusu giderek azalıyor. Paran bitiyor. Çektiğin kredileri ödeyemez hale geliyorsun. Yaptığını yıkarak deniyorsun şansını. Yıktığını yerine koyabileceğin kaynağın olmuyor. Sonunda şehir yerine bir ucube çıkıyor ortaya. Ve anlıyorsun ki artık geri dönülmez bir noktadasın. Ve anlıyorsun ki yine de o şehir sana benziyor en çok. Senin hatalarına benziyor. Senin hayatına. O zaman iki itfaiye daha yapalım, belki yangınlar söner.