Çatlaktan içeri sızan ışık...

TAM da en sevdiğim şarkısında söylediği gibi, sabahın dördüydü ama aralığın sonu değil kasımın 11'iydi, şans eseri ölüm haberini aldım.

Kolayca tahmin edilebileceği gibi sosyal medya dün Leonard Cohen’in sözleri, şarkıları, görüntüleri ile doldu taştı.

Şaşılacak bir şey yok, kim bilir kaç kuşağa dokundu onun şarkıları.

Taa benim doğduğum yıl Yunanistan’ın Hdyra Adası’nda serserilik yaparken tanıştığı ve yıllarca sevgili olduğu Marrianne’a veda için yazdığı şarkıyı veya ‘Aşkın sonuna kadar dans et benimle’ dediği şarkıyı bilmeyen var mı?

‘Böyle doğmuşum, başka seçeneğim yok’ sözlerinden güzel mazeret üretebilenimiz var mı?

*

Yıllar önce kendini bir Budist manastırına kapattığında ne kadar üzülmüştüm, başka şarkı yapmayacak, başka konser vermeyecek diye.

Sonra bir gün yeniden ortaya çıktı; menajeri onu dolandırmış, bütün birikmiş parasını yemişti.

70’inden sonra yeniden sahnelere dönmek zorunda kalmıştı, üç kuruş para biriktirebilmek, hayatta kalabilmek için.

Yeniden müzik yapmasına, konser vermesine sevinmeli miyim, üzülmeli miyim bilememiştim; ama konserine İstanbul’a kadar geldiği halde gitmedim, Cohen’i o halde görmek istemedim.

Sonra bir video kaydını gördüm, bir sahnede oturuyor, salondan gelen (bazıları da fena halde kişisel) soruları sabırla ve bilgelikle cevaplıyordu. Zekâsına, kelimeleri kullanmasına, kendini ifade edişteki gücüne hayran kalmamak elde değildi ama cümle kurarken bile nefes nefese kalıyordu.

*

Bütün o külliyattan tek bir şarkı seç deseler, bir an bile düşünmeden ‘Famous Blue Raincoat’ı seçerim.