Musul’u almak için savaşa mı gidiyoruz?

Tankları Musul’a gönderince bir taşla iki kuş vurulacak: Hem Musul yeniden bizim olacak, hem de darbe tehdidinden ebediyen kurtulacağız. 
Askeri darbe tanksız olmuyor çünkü. Bunları Çatalca’ya transfer etmek yetmez; en iyisi yurtdışına yollayıp ebediyen kurtulalım ki darbeciler binecek tank bulamasın. 
Bu arada fena mı, Musul da eski sahibine geri dönecek. 
Zaten Musul’dan İngilizlerin Kürtlerle aramızı açması sonucu 1926’da küçük menfaatlar karşılığında vazgeçmek zorunda kalmıştık. 
İşte 90 yıl sonra, aramızın iyi olduğu bazı Kürtlerle birlikte, gidip geri alıyoruz. 
... 
Mübalağa ettiğimin farkındayım. Memleket idaresine hâkim olmuş fikirsel basitliği biraz abartınca, şaka kendiliğinden ortaya çıkıyor. O halde gerçek, bu şakanın altında bir yerlerde olmalıdır. 
Belki de tanklardadır... 
Ama yok; IŞİD’e karşı büyük Musul taarruzunun eli kulağında iken birbiri ardına sınırı geçen tank taburlarının palet gıcırtılarını duymuyoruz. 
Çünkü böyle bir durum söz konusu değil. 
Gürültü şimdilik, Ankara ve Bağdat arasındaki söz düellosundan kopuyor. 
Ankara, “yağmasa da gürleyecek”. 
İktidar, Türkiye’yi “Komşularla Sıfır Sorun” fantezisinden “sıfır komşu”ya savuran mezhepçi dış politikayı terk etmediği için, “Çok dost, az düşman” dedikten kısa bir süre sonra yine sıfır noktasına dönüyor. 
Türkiye’nin, “Musul’da sadece Sünni Araplar, Türkmenler ve Sünni Kürtler kalmalıdır” diye konuşarak, mezhepçi karakterini yine, yeniden ilan eden bir liderlikle bu bahiste de kazasız belasız yol alması zordur.